Pop und Tod: Schreiben nach der Theorie

تئوری چگونه رمان را تغییر داد؟ و پاپ چه ربطی به آن دارد؟ تزهای میشل فوکو، رولان بارت و ژاک دریدا نویسندگی را با مشکلاتی مواجه می‌کند که در چینش تجربی ادبیات و موسیقی پاپ آنچنان زیر ذره‌بین نمایان می‌شود. متون پاپ برای بی‌واسطگی، حضور، زندگی و در عین حال شناخت ماهیت گذشته‌نگر اساسی نوشتن تلاش می‌کنند. می دانید که نشانه های زبانی فقط به نشانه های دیگر اشاره دارند. دقیقاً همین تنش بین بی‌واسطگی و گذشته‌نگری است که در رمان‌های مورد بحث کریستین کراخت، راینالد گوتز و توماس ماینکه سازنده می‌شود. در نوشته‌های آنها، برخورد ادبیات و تئوری به درک مؤکد از پاپ به‌عنوان شیوه‌ای از زندگی به اوج می‌رسد که آنها نیز به نوبه خود نظریه آن را در رمان‌های خود تدوین می‌کنند.

Wie hat Theorie den Roman verändert? Und was hat Pop damit zu tun? Die Thesen von Michel Foucault, Roland Barthes und Jacques Derrida stellen das Schreiben vor Probleme, die in der Versuchsanordnung von Literatur und Pop wie unter dem Brennglas sichtbar werden. Pop-Texte streben nach Unmittelbarkeit, Gegenwart, Leben und wissen zugleich um die fundamentale Nachträglichkeit der Schrift. Sie wissen, dass sprachliche Zeichen immer nur auf andere Zeichen verweisen. Es ist genau diese Spannung zwischen Unmittelbarkeit und Nachträglichkeit, die in den diskutierten Romanen von Christian Kracht, Rainald Goetz und Thomas Meinecke produktiv wird. In ihrem Schreiben kulminiert das Aufeinandertreffen von Literatur und Theorie in einem emphatischen Verständnis von Pop als Lebensform, deren Theorie sie wiederum in ihren Romanen formulieren.