Polymeric Materials in Medication

هنر استفاده از عوامل شیمیایی برای داروسازی به دوران باستان بازمی‌گردد، اگرچه در بیشتر نمونه‌های اولیه از گیاهان، گیاهان و سایر مواد طبیعی استفاده می‌شد. پاپیروس های پزشکی مصری قدیمی که مربوط به قبل از 1400 قبل از میلاد مسیح است، حاوی ده ها نمونه از این گونه گیاهان دارویی و عصاره های حیوانی است. در عهد عتیق کتاب مقدس، می توان به استفاده از روغن برای نرم کردن پوست و زخم ها اشاره کرد (اشعیا 1: 6)، استفاده از برگ درختان برای دارو (حزقیال 47: 12) و مرهم های پزشکی مختلف (ارمیا 8:22). ). همه این دستور العمل ها در درمان بیماری هایی که برای آنها استفاده می شد مؤثر نبودند و گاهی اوقات درمان بدتر از بیماری بود. با این وجود، هنر استفاده از عوامل مشتق از مواد شیمیایی برای داروها به رشد خود ادامه داد و در قرن حاضر با ظهور شیمی آلی مصنوعی، انگیزه زیادی دریافت کرد. یکی از آزاردهنده ترین مشکلات همیشه دستیابی به ویژگی خاص با داروها بوده است. در حالی که برخی از عوامل پزشکی واقعاً دارای درجه نسبتاً بالایی از ویژگی هستند، اکثر عوامل بسیار بیشتر از آنچه مورد نظر است سیستمیک هستند. بیشتر تلاش‌های تحقیقاتی برای اصلاح این کمبود بر اصلاح خود عوامل شیمیایی متمرکز شده است. متأسفانه، محدودیت‌های شدیدی در این رویکرد وجود دارد، زیرا تغییرات جزئی اغلب به شدت بر فعالیت درمانی تأثیر می‌گذارد و حتی می‌تواند دارو را کاملاً بی‌اثر یا بدتر کند.

The art of using chemical agents for medication dates back into antiquity, although most of the earliest examples used plants, herbs, and other natural materials. The old Egyptian medical papyri, which date from before 1400 B. C. , contain dozens of examples of such medicinal plants and animal extracts. In the Old Testament of the Bible, we can find references to using oil to soften the skin and sores (Isaiah 1:6), the use of tree leaves for medicine (Ezekiel 47:12) and various medical balms (Jeremiah 8:22). Not all these recipes were effective in curing the ailments for which they were used and sometimes the treatment was worse than the disease. Nevertheless, the art of using chemical derived agents for medicines continued to develop and received great impetus during the present century with the rise of synthetic organic chemistry. One of the most vexing problems has always been to achieve specifici­ ty with the medications. While some medical agents do indeed possess a relatively high degree of specificity, most agents are far more systemic than would be desired. Much of the research efforts to correct this deficiency has centered on modifying the chemical agents themselves. Unfortunately, there are severe limitations in this approach since minor modifications often drastically affect the therapeutic activity and can even render the drug completely ineffective, or worse.