Pollution Threat of Heavy Metals in Aquatic Environments

نقش جامعه اروپا در تدوین قوانین زیست‌محیطی، ذهن سازمان‌های کنترل آلودگی و صنعتگران را بر نیاز و شواهدی برای حمایت از استانداردهای کیفیت آب متمرکز کرده است. این امر به ویژه در مورد دستورالعمل مواد خطرناک است که منجر به استانداردهای اروپایی برای کادمیوم، جیوه و لیندان شده است. علاوه بر این، بریتانیا استانداردهایی را برای شش فلز غیرآهنی دیگر منتشر کرده است. در این کتاب من به دنبال بررسی اطلاعات سمیت آب برای این فلزات و سایر فلزات، نه تنها با ترکیب نتایج همه آزمایش‌های سمیت منتشر شده، بلکه با در نظر گرفتن انتقادی تکنیک‌های آزمایش بوده‌ام. بخش شگفت انگیزی از مطالعات سمیت گزارش شده برای موجودات آبزی بر اساس روش های شیمیایی یا بیولوژیکی نامطلوب است. وجود چنین ضعف هایی در زمان منابع محدود برای تحقیقات زیست محیطی ناامید کننده است، به ویژه زمانی که روش های صحیح به طور گسترده مستند شده و به طور گسترده منتشر می شوند. ارزیابی داده‌های مورد بررسی و بررسی انتقادی نشان می‌دهد که بسیاری از تعمیم‌های قبلاً پذیرفته‌شده درباره سمیت فلزات برای آبزیان نامعتبر هستند: برای مثال این فرض که گونه‌های ماهی سالمونید نسبت به ماهی‌های درشت نسبت به این فلزات حساس‌تر هستند، یا افزایش آب. سختی سمیت را کاهش می دهد. مطالعات بسیار کمی واقعاً به دنبال آزمایش چنین فرضیه‌هایی بوده‌اند.

The role of the European Community in developing environmental legislation has focused the minds of pollution control agencies and industrialists on the need for, and the evidence to support, water quality standards. This is particularly so for the Dangerous Substances Directive which has led to European standards for cadmium, mercury and lindane. Additionally the United Kingdom has published standards for six other non-ferrous metals. In this book I have sought to review the aquatic toxicity information for these and other metals, not just by the collation of the results of all the published toxicity tests, but by the critical consideration of the test techniques. A surprising proportion of the reported toxicity studies for aquatic organisms are based on unsatisfactory chemical or biological methods. That such weaknesses persist at a time of limited resources for environmental research is disappointing, especially when sound metho­ dologies are extensively documented and widely published. Evaluation of the critically reviewed and vetted data indicates that many of the previously accepted generalisations about the toxicity of metals to aquatic life are invalid: for instance the assumption that salmonid species of fish are more susceptible to these metals than coarse fish, or that increased water hardness decreases toxicity. Too few studies have actually sought to test such hypotheses.