Politics of Practice: A Rhetoric of Performativity

این کتاب از طریق مطالعه چهار نوازنده معاصر - کیت هنسی، ایلیا نوئه، کارو نوولا و داسکین درام - درباره شیوه‌های عاطفی در اجرا بحث می‌کند تا لفاظی آزمایشی عملکردی را ارائه دهد که تأثیر سیاسی ایجاد می‌کند و تلاش‌هایی را برای عدالت اجتماعی ایجاد می‌کند. فراتر از گفتمان بخش اول کتاب، کار سیاسی انجام شده در کنار گفتمان را توسط اجراکنندگانی که با مواد ناشناخته تمرین می‌کنند، به شیوه‌هایی که مستقیماً با افرادی که زندگی روزمره خود را انجام می‌دهند مرتبط است، نشان می‌دهد. در بخش دوم کتاب، چهار فصل مطالعه موردی حول شکل‌های پارادوکس حل‌ناپذیر - هندیادی، آنتیما، حکایت، تمثیل - که اشاره به ناشناخته‌ها، برای مطالعه راهبردهای فرآیندهای تبدیل شدن، دانستن و ارزش‌گذاری است، حلقه می‌زند. این ارقام همچنین برخی از عناصر این اجراها را شکل می دهند که یک موضع بلاغی پیشنهادی برای عملکرد را تشکیل می دهند.

This book discusses affective practices in performance through the study of four contemporary performers – Keith Hennessy, Ilya Noé, Caro Novella, and duskin drum – to suggest a tentative rhetoric of performativity generating political affect and permeating attempts at social justice that are often alterior to discourse. The first part of the book makes a case for the political work done alongside discourse by performers practising with materials that are not-known, in ways that are directly relevant to people carrying out their daily lives. In the second part of the book, four case study chapters circle around figures of irresolvable paradox – hendiadys, enthymeme, anecdote, allegory – that gesture to what is not-known, to study strategies for processes of becoming, knowing and valuing. These figures also shape some elements of these performances that make up a suggested rhetorical stance for performativity.