دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: Paperback نویسندگان: Eric Hiariej, Kristian Stokke سری: ISBN (شابک) : 9786024335076 ناشر: Yayasan Pustaka Obor Indonesia in cooperation with PolGov Fisipol UGM and University of Oslo سال نشر: 2017 تعداد صفحات: 402 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 6 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Politics of Citizenship in Indonesia به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب سیاست شهروندی در اندونزی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
بحث اصلی این کتاب این است که شهروندی از طریق جنبشهایی علیه
بیعدالتی تولید و اعمال میشود. اینها شکل مبارزاتی را به خود
میگیرند - توسط مردم در سطح مردمی و طبقات متوسط و سازمانها و
فعالان نماینده آنها - برای شناخت فرهنگی، عدالت اجتماعی و
اقتصادی و نمایندگی مردمی. چنین مبارزات مردمی در اندونزی عمدتاً
از طریق فرآیندهای گفتمانی و غیرگفتمانی با دولت درگیر شده است.
در حالی که دولت یک نقطه کانونی مشترک است، این مبارزات در بخشها
و موقعیتهای موضوعی مختلف تقسیم میشوند. ایجاد زنجیرههای
همبستگی در میان تکههای مبارزات بسیار مهم است، با این حال
تلاشها برای پر کردن پراکندگی، چیزهای زیادی را باقی
میگذارد.
شخصیت و پراکندگی مبارزات مردمی نشاندهنده تنوع بیعدالتیها و
موقعیتهای موضوعی در جامعه است، اما همچنین توسط پویایی های
سیاسی شکل می گیرد. مبارزه برای شهروندی و توسعه تاریخی دموکراسی
در اندونزی از نزدیک در هم تنیده شده است. ناتوانی در پر کردن
پراکندگی بین مبارزات شهروندی، شبیه فقدان ظرفیت جنبشهای
دموکراسیخواه در ایجاد اتحادهای گستردهتر است. به همین ترتیب،
گرایش این جنبشها به نخبهگرایی و عادت به نفوذ در دولت نیز
مشخصه مبارزات کنونی برای شهروندی است.
در این وضعیت بیعدالتیها، جمعها و بسیجهای متعدد، میتوان
استدلال کرد که نمایندگی و سیاست دموکراتیک است. مهمترین عرصه
برای ادغام و تغییر روابط متخاصم در مبارزات پراکنده مردمی. با
این حال، این امر مستلزم دموکراسی است که نه تنها دارای کنترل
حاکمیتی بر امور عمومی باشد، بلکه دارای کانال ها و سازمان های
قوی برای نمایندگی سیاسی باشد. در اندونزی، مشخص شده است که
دموکراسی رسمی در این زمینه ضعیف عمل می کند. بنابراین، تغییر خود
دموکراسی، همچنین به عنوان ابزاری برای تغییر ساختارهای بی عدالتی
در جامعه، مهمترین دغدغه است. توسعه برنامهها، سازمانها و
استراتژیهای دگرگونکننده همچنان یک نیاز و چالش مستمر برای تحقق
شهروندی در اندونزی معاصر است.
The core argument of this book is that citizenship is produced
and practiced through movements against injustice. These take
the shape of struggles—by people at the grass-roots level and
middle classes and their representing organisations and
activists—for cultural recognition, social and economic
justice, and popular representation. Such popular struggles in
Indonesia have largely ended up engaging with the state through
both discursive and non-discursive processes. While the state
is a common focal point, these struggles are fragmented across
different sectors and subject positions. Developing chains of
solidarity among fragments of struggles is highly important,
yet attempts at bridging fragmentation leave much to be
desired.
The character and fragmentation of popular struggles reflects
the diversity of injustices and subject positions in society,
but is also shaped by political dynamics. The struggle for
citizenship and the historical development of democracy in
Indonesia are closely interwoven. The inability to bridge
fragmentation among citizenship struggles mimics pro-democracy
movements' lack of capacity in building broader alliances.
Likewise, these movements' tendency toward elitism and habit of
penetrating the State also characterise current struggles for
citizenship.
In this situation of multiple injustices, collectivities and
mobilisations, it could be argued that democratic
representation and politics is the foremost arena for
integrating and transforming antagonistic relations within
fragmented popular struggles. However, this requires a
democracy that not only has sovereign control over public
affairs, but also contains robust channels and organisations
for political representation. In Indonesia, it is found that
formal democracy is underperforming in this respect. It is thus
a foremost concern to transform democracy itself, also as a
means for transforming structures of injustice in society. The
development of transformative agendas, organisations, and
strategies remains a continued need and challenge for the
realisation of citizenship in contemporary Indonesia.