Political Theory and the Displacement of Politics

تئوری سیاسی و جابجایی سیاست، که در ابتدا در سال 1993 منتشر شد، متن بنیادی آگونیسم نامیده می‌شود که به رقابت سیاسی نه به عنوان روشی متأسفانه ضروری برای اصلاح نواقص سیاسی، بلکه به عنوان یکی از ویژگی‌های ضروری و گاه شادی‌بخش زندگی دموکراتیک. همانطور که بانی هونیگ در مقدمه این نسخه سی‌امین سالگرد می‌نویسد، «عذابی که به این کتاب اطلاع می‌دهد دموکراتیک است: به فضاهای مشترک و شیوه‌های رابطه متعهد است. که در آن گروه‌ها و افراد مختلف شرایط زندگی با هم را به‌عنوان برابر تعیین و تنظیم مجدد می‌کنند.\"

هونیگ با بازاندیشی در رابطه برقرار شده بین سیاست و نظریه سیاسی، استدلال می‌کند که نظریه‌پردازان سیاسی مخالفت می‌کنند. مواضع غالباً نظریه سیاسی را کمتر به عنوان یک کاوش در سیاست تلقی می کنند تا به عنوان یک سری ابزار برای جابجایی آن. او کانت، رالز و سندل را به عنوان نظریه پردازان فضیلت سیاست توصیف می کند و استدلال می کند که آنها بر اصول حق، عقلانیت، اجتماع و قانون تکیه می کنند تا از تئوری های سیاسی خود در برابر تضاد و عدم قطعیت واقعیت سیاسی محافظت کنند. هونیگ با تکیه بر نیچه و آرنت و همچنین ماکیاولی و دریدا، سیاست جایگزینی از virtú را بررسی می‌کند که اختلالات نظم سیاسی را به عنوان مکان‌های ارزشمند آزادی و فردیت دموکراتیک می‌پندارد. .

Political Theory and the Displacement of Politics, originally published in 1993, has been called a founding text of agonism, which treats political contestation not as a regrettably necessary way to correct political imperfections but as a necessary, sometimes joyful feature of democratic life. As Bonnie Honig writes in the preface to this thirtieth anniversary edition, "the agonism that informs this book is democratic: it is committed to shared spaces and relational practices in which diverse groups and individuals set and reset the terms of living together as equals."

By rethinking the established relation between politics and political theory, Honig argues that political theorists of opposing positions often treat political theory less as an exploration of politics than as a series of devices for its displacement. She characterizes Kant, Rawls, and Sandel as virtue theorists of politics, arguing that they rely on principles of right, rationality, community, and law to protect their political theories from the conflict and uncertainty of political reality. Drawing on Nietzsche and Arendt as well as Machiavelli and Derrida, Honig instead explores an alternative politics of virtú, which treats the disruptions of political order as valued sites of democratic freedom and individuality.