Political Ontology and International Political Thought: Voiding a Pluralist World

این کتاب با ارائه نقدی آگاهانه روانکاوانه از سیاست زدایی در رویکردهای برجسته لیبرال، پسا لیبرال، دیالوگ و آگونیستی به کثرت گرایی در سیاست جهانی، مفاهیم هستی شناسی دریافت شده در نظریه سیاسی و روابط بین الملل را به چالش می کشد. پیپایس وسوسه سیاست زدایی را در کار آنها تحت تخیل بنیادی نقاب های مختلف بنیادگرایی (در قالب انسان شناسی سیاسی یا هستی شناسی به عنوان زمینه «در آخرین نمونه») یا برعکس، ضدبنیادگرایی (انکار همه زمینه ها) قرار می دهد. ، با این حال هنوز در درون یک تخیل بنیادگرا عمل می کند). او در عوض، برای هستی‌شناسی سیاسی رسمی از خلأ (در برابر تاریخ‌گرایی) استدلال می‌کند که از طریق نیهیلیسم مسیحایی «تجسم» (علیه اخلاق‌گرایی و اشکال غایت‌شناختی سیاست) شکل گرفته است. نویسنده با این کار، خوانش‌های انتقادی از نیهیلیسم مسیحایی بنیامین، آگامبن، تاوبس و ژیژک را با مشکل‌سازی گرایش‌های ضدنومی در الهیات سیاسی مربوطه ارائه می‌کند. این کتاب برای نسخه‌ای از سیاست ستیزه‌جویی بدیویی ژیژک که با درک مشارکتی مناسبی از میان‌شناسی مسیحایی سنت پل و مسیح‌شناسی تجسمی به عنوان ابزاری برای مفهوم‌سازی مجدد رابطه بین ذهنیت، جهان‌شمولی و کنش سیاسی در سیاست جهانی تکمیل می‌شود، بحث می‌کند. برای دانشجویان و دانش پژوهان تئوری روابط بین الملل، نظریه سیاسی، نظریه اجتماعی انتقادی و الهیات سیاسی مورد علاقه خواهد بود.

This book challenges received notions of ontology in political theory and international relations by offering a psychoanalytically informed critique of depoliticisation in prominent liberal, post-liberal, dialogic and agonistic approaches to pluralism in world politics. Paipais locates the temptation of depoliticisation in their labouring under the fundamental fantasy of various guises of foundationalism (in the form of either political anthropology or ontology as ‘in the last instance’ ground) or, conversely, anti-foundationalism (the denial of all grounds, yet still operating within a foundationalist imaginary). He argues, instead, for a formal political ontology of the void (against historicism) shot through an ‘incarnate’ messianic nihilism (against ethicism and teleological forms of politics). In so doing, the author offers critical readings of the messianic nihilism of Benjamin, Agamben, Taubes and Žižek by problematising the antinomian tendencies in their respective political theologies. The book argues for a version of Žižek’s Badiouian politics of militancy supplemented by a proper participatory understanding of St Paul’s messianic meontology and incarnational Christology as a means to reconceptualise the nexus between subjectivity, universality and political action in world politics. It will be of interest to students and scholars of International Relations theory, political theory, critical social theory and political theology.