Poetry of the possible : spontaneity, modernism, and the multitude

شعر ممکنتصویر متعارف مدرنیسم را به‌عنوان یک شکل‌گیری اجتماعی هراسی به چالش می‌کشد و استدلال می‌کند که انتزاع‌ها و مشکلات مدرنیسم راه‌هایی برای تصور قدرت‌های تحقق نیافته خودسازمان جمعی هستند. جوئل نیکلز با ایجاد یک پیوستار مفهومی بین مدرنیسم و ​​نظریه پردازان معاصر مانند پائولو ویرنو، مایکل هارت، آنتونیو نگری و آلن بدیو، تلاش های مدرنیسم برای مستندسازی پتانزا خلاقانه انبوه را دوباره کشف می کند. P> نیکلز با بررسی صحنه‌های زندگی جمعی در آثار ویلیام کارلوس ویلیامز، ویندهام لوئیس، لورا رایدینگ و والاس استیونز، وسواس مدرنیسم را نسبت به قدرت سازنده احیا می‌کند: ظرفیت خام و نامعین برای مشاوره متقابل که به طور مستمر رژیم های سیاسی مستقر را تشکیل می دهد و بازسازی می کند. با انجام این کار، او به ما یادآوری می‌کند که تلاش‌های خودمان برای تصور شبکه‌های ابتکار جمعی بدون رهبر، آنقدر گسستن با اشکال مدرنیستی دانش نیست، بلکه بازنمایی برخی از رادیکال‌ترین لحظات مدرنیسم در حدس و گمان سیاسی است.

تنظیم مدرنیسم. مدل های فردی و جمعی خودانگیختگی در گفتگو با نظریه پردازان خودانگیختگی سیاسی مانند آنتونیو گرامشی، هربرت مارکوزه و تئودور آدورنو، نیکلز داستان مدرنیسم را به عنوان مبارزه برای بازنمایی قدرت های خودسازمان جمعی که خارج از رژیم های مستقر نمایندگی سیاسی قرار دارند بازگو می کند. .

The Poetry of the Possible challenges the conventional image of modernism as a socially phobic formation, arguing that modernism’s abstractions and difficulties are ways of imagining unrealized powers of collective self-organization. Establishing a conceptual continuum between modernism and contemporary theorists such as Paulo Virno, Michael Hardt, Antonio Negri, and Alain Badiou, Joel Nickels rediscovers modernism’s attempts to document the creative potenza of the multitude.

By examining scenes of collective life in works by William Carlos Williams, Wyndham Lewis, Laura Riding, and Wallace Stevens, Nickels resurrects modernism’s obsession with constituent power: the raw, indeterminate capacity for reciprocal counsel that continually constitutes and reconstitutes established political regimes. In doing so, he reminds us that our own attempts to imagine leaderless networks of collective initiative are not so much breaks with modernist forms of knowledge as restagings of some of modernism’s most radical moments of political speculation.

Setting modernism’s individual and collective models of spontaneity in dialogue with theorists of political spontaneity such as Antonio Gramsci, Herbert Marcuse, and Theodor Adorno, Nickels retells the story of modernism as the struggle to represent powers of collective self-organization that lie outside established regimes of political representation.