Poetics of Alterity: Education, Art, Politics

امروزه آموزش معمولاً به سمت شهروندی و مهارت‌های زندگی با هدف شادی و رفاه است. اما این تصویر خوش‌خیم اشکال کنترل پنهانی را در خود جای می‌دهد که در نهایت کالاهایی را که ادعا می‌کند برای محافظت و خفه کردن هدف آموزش تضعیف می‌کند. چه رهایی از این انقباضات می تواند وجود داشته باشد؟ همان‌طور که سویونگ لی به شیوایی نشان می‌دهد، می‌توان با توجه به عناصر تجربه‌ای که به نظر می‌رسد از چنگال ما فرار می‌کنند، رهایی یافت، از جنبه‌های چالش برانگیز زندگی اخلاقی ما تا کشمکش‌ها بر سر جنبه‌های کاربردی محتوای برنامه درسی. جهت گیری قوی تر و رو به بیرون که او نشان می دهد، بر تعامل با موضوع، با مشکلات و اشکال روایت تأکید می کند که با صورت بندی ها و مقوله های از پیش تعیین شده مخالفت می کند. این مستلزم چرخش به سمت اشیایی است که در خور توجه هستند و به سمت مردم و ادعاهای آنها بر ما. هنرها و علوم انسانی به عنوان فضاهایی که دگرگونی در آنها مطرح و خود را نشان می دهد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. گفت‌وگوی لی با هایدگر، لویناس، دریدا و سلان نشان می‌دهد که چگونه تصدیق دیگری باید نه تنها شیوه‌های آموزش و یادگیری، بلکه عملکردهای عملی زندگی اجتماعی و سیاسی ما را نیز مشروط کند. با توجه به اضطراب‌های نهفته در آموزش و یادگیری، در مدرسه و جهان گسترده‌تر، منطق قوی کتاب برای برنامه درسی چیزی کمتر از یک زمینه جدید برای علوم انسانی فراهم نمی‌کند.

Education today is commonly oriented towards citizenship and skills for life, with aims of happiness and wellbeing. But this benign image harbours surreptitious forms of control, which ultimately undermine the goods it professes to safeguard and stifle education’s very purpose. What release can there be from these constrictions? Release is to be found, as Soyoung Lee eloquently shows, by attending to elements of experience that seem to escape our grip, from challenging aspects of our moral lives to struggles over practicalities of curriculum content. The more robust, more outward-turning orientation she demonstrates emphasises engagement with subject-matter, with problems and forms of narrative, that defy pre-determined formulations and categories. This requires turning towards objects worthy of attention and towards people and their claims on us. The arts and the humanities have special importance as spaces where alterity presents and expresses itself. Lee’s dialogue with Heidegger, Levinas, Derrida, and Celan shows how acknowledgement of the other must condition not only practices of teaching and learning but practicalities of our social and political lives. Attending to anxieties inherent in teaching and learning, in school and the wider world, the book’s powerful rationale for the curriculum provides nothing less than a new grounding for the humanities.