Poetic Force: Poetry after Kant

این کتاب استدلال می‌کند که نظریه زور که در زیبایی‌شناسی امانوئل کانت (و به‌ویژه نظریه‌پردازی او در باب والا پویا) توضیح داده شد، برای شعر قرن نوزدهم و ارتباط بین شعر و فلسفه در دو قرن اخیر اهمیت تعیین‌کننده‌ای دارد. قرن ها کوین مک لافلین با الهام از تعامل عمیق خود با نظریه انتقادی والتر بنجامین، که به ویژه این نوع تفکر کانتی را توسعه داد، از این نظریه زور برای روشن کردن آثار سه تن از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن نوزدهم در سنت های ملی مربوطه خود استفاده می کند: فردریش. هولدرلین، چارلز بودلر و متیو آرنولد. نتیجه، تبیین دقیق نظریه کانتی و شرحی تازه از زبان شعر و امکانات زیبایی‌شناختی، اخلاقی و سیاسی آن است.

This book argues that the theory of force elaborated in Immanuel Kant's aesthetics (and in particular, his theorization of the dynamic sublime) is of decisive importance to poetry in the nineteenth century and to the connection between poetry and philosophy over the last two centuries. Inspired by his deep engagement with the critical theory of Walter Benjamin, who especially developed this Kantian strain of thinking, Kevin McLaughlin uses this theory of force to illuminate the work of three of the most influential nineteenth-century writers in their respective national traditions: Friedrich Hölderlin, Charles Baudelaire, and Matthew Arnold. The result is a fine elucidation of Kantian theory and a fresh account of poetic language and its aesthetic, ethical, and political possibilities.