Plurality, Conjunction and Events

کثرت، پیوند و رویدادها نظریه جدیدی از عبارات جمع و به هم پیوسته را در چارچوب معنایی مبتنی بر رویداد ارائه می‌کند. این کار با بررسی گزینه‌هایی برای بررسی تناوب بین خوانش‌های «جمعی» و «توزیعی» از جملات حاوی عبارات اسمی جمع یا به هم پیوسته، از جمله تحلیل‌هایی از ادبیات مدرن و پیشامدرن آغاز می‌شود. استدلال می‌شود که عبارات اسمی جمع و به هم پیوسته به‌طور واضح نشان‌دهنده گروه هستند، و بنابراین تمایز جمعی/توزیعی باید در محمول‌هایی قرار گیرد که این عبارات اسمی با آنها ترکیب می‌شوند. به طور خاص، محمول ها باید یک مکان استدلال پنهان برای رویدادها داشته باشند. سپس تمایز جمعی/توزیعی ممکن است در ساختار بخش/کل این رویدادها نشان داده شود. این اجازه می دهد تا یک برخورد طبیعی از "جمع سازی" عبارات قید، و از ضمائم "جمع"; همچنین به معنای یکپارچه‌ای برای پیوند اجازه می‌دهد، که در آن جملات و محمول‌های به هم پیوسته، گروه‌هایی از رویدادها را نشان می‌دهند، دقیقاً مانند عبارات اسمی به هم پیوسته، گروه‌هایی از افراد را نشان می‌دهند.

Plurality, Conjunction and Events presents a novel theory of plural and conjoined phrases, in an event-based semantic framework. It begins by reviewing options for treating the alternation between `collective' and `distributive' readings of sentences containing plural or conjoined noun phrases, including analyses from both the modern and the premodern literature. It is argued that plural and conjoined noun phrases are unambiguously group-denoting, and that the collective/distributive distinction therefore must be located in the predicates with which these noun phrases combine. More specifically, predicates must have a hidden argument place for events; the collective/distributive distinction may then be represented in the part/whole structure of these events. This allows a natural treatment of `collectivizing' adverbial expressions, and of `pluractional' affixes; it also allows a unified semantics for conjunction, in which conjoined sentences and predicates denote groups of events, much like conjoined noun phrases denote groups of individuals.