Pluralism: The Future of Religion

الهیات ادیان در دو دهه اخیر به یک شمول گرایی اپی ادواری که به دنبال تضعیف پلورالیسم با این ادعا است که به طور پنهانی پیروزمندانه است و منطق انحصارگرایی را منعکس می کند، سرپیچی کرده است. به استثنای پیشگامان این حوزه مانند جان هیک و پل نیتر، اکثر شخصیت های اصلی این حوزه الهیات از کثرت گرایی عقب نشینی کرده و نسخه هایی از جزئی گرایی و شمول گرایی را ترویج می کنند. کثرت گرایی: آینده دین برای کثرت گرایی آپوفاتیکی استدلال می کند که انگیزه آن بینش غیرممکن است که رضایت جهانی برای مجموعه های متغیر تعالیم دینی تضمین شود. این بینش حاکی از نهایی نبودن و در نتیجه «جزئی‌زدایی» همه آموزه‌های دینی و دفاع‌های شمول‌گرایانه آنهاست. این نتایج ما را ناگزیر به سمت کثرت گرایی سوق می دهد و ما را از بن بست شمول گرای الهیات معاصر در ادیان خارج می کند.

Theology of religions has defaulted in the last two decades to an epicyclic inclusivism which seeks to undermine pluralism with claims that it is covertly triumphalistic and that it mirrors the logic of exclusivism. With the exception of pioneers in the field such as John Hick and Paul Knitter, most major figures in this theological field have retreated from pluralism and promote versions of particularism and inclusivism. Pluralism: The Future of Religion argues for an apophatic pluralism that is motivated by the insight that it is impossible to secure universal assent for changeable bodies of religious teachings. This insight implies the non-finality and consequent 'departicularization' of all religious teachings and their inclusivistic defenses. These conclusions point us inevitably toward pluralism and lead us out of the inclusivistic impasse of contemporary theology in religions.