Plunder: Napoleon's Theft of Veronese's Feast

\"یک اثر بسیار بدیع از تاریخ... [سالتزمن] یک مطالعه متمایز نوشته است که هم از هنر و هم از تاریخ فراتر می رود و ما را وادار می کند تا ارتباط بین این دو را کشف کنیم." -راجر لوونشتاین، وال استریت ژورنال

مطالعه ای حیرت انگیز در مورد غارت هنر اروپا توسط ناپلئون برای موزه لوور، که از طریق داستان شاهکاری رنسانس به دست آمده است. ونیز

سینتیا سالتزمن غارت سرنوشت جشن عروسی پائولو ورونزه در کانا را بازگو می کند، بوم نقاشی وسیع و عالی که فرانسوی ها زیر آن فرمان ناپلئون بناپارت جوان، در سال 1797 از دیوار صومعه سان جورجیو ماگیوره در جزیره‌ای در ونیز پاره شد. این تصویر که در سال 1563 در دوران رنسانس نقاشی شد، بلافاصله به عنوان یک شاهکار مورد ستایش قرار گرفت. ورونز صحنه را پر کرده بود حدود 130 فیگور، رنگ‌های تجملی روی بوم برای ایجاد این توهم که فضای بینندگان به یک ضیافت کتاب مقدس در تراسی در ونیز قرن شانزدهم باز می‌شود. هنگامی که بوم ونیزی از دیوار بیرون کشیده شد، از مدیترانه عبور کرد و روی یک استوانه نورد. بلافاصله پس از آن، آثار هنری که از ونیز و رم ساخته شده بودند، پیروزمندانه به پاریس آورده شدند. در سال 1801، ورونز در موزه لوور، موزه هنر عمومی جدید که در طول انقلاب در کاخ سابق پادشاهان فرانسه تأسیس شد، به نمایش گذاشته شد.

همانطور که سالتزمن داستان بزرگتر غارت هنر ایتالیایی توسط ناپلئون و نقش آن در ایجاد موزه لوور را بیان می کند، تناقضات شخصیت او را آشکار می کند: عطش او برای عظمت - برای پیشبرد بهترین جنبه های تمدن - و بی‌رحمی او در به دست آوردن هر چه می‌خواست. پس از شکست ناپلئون در سال 1815 در واترلو، دوک ولینگتون و متفقین فرانسوی ها را مجبور کردند که بسیاری از نقاشی ها و مجسمه های غارت شده لوور را برگردانند. با این وجود، جشن عروسی در کانا تا به امروز در پاریس باقی مانده است و دقیقاً روبروی مونالیزا آویزان است.

تحقیقات کارشناسانه و ماهرانه بیان شده >غارت یکی از تماشایی ترین کمپین های تصاحب آثار هنری در تاریخ را روایت می کند، کمپین هایی که بر یک شخصیت تاریخی مهم و ریشه های پیچیده یکی از موزه های بزرگ جهان روشن می شود.

"A highly original work of history . . . [Saltzman] has written a distinctive study that transcends both art and history and forces us to explore the connections between the two.” ―Roger Lowenstein, The Wall Street Journal

A captivatingstudy of Napoleon’s plundering of Europe’s art for the Louvre, told through the story of a Renaissance masterpiece seized from Venice

Cynthia Saltzman’s Plunder recounts the fate of Paolo Veronese’s Wedding Feast at Cana, a vast, sublime canvas that the French, under the command of the young Napoleon Bonaparte, tore from a wall of the monastery of San Giorgio Maggiore, on an island in Venice, in 1797. Painted in 1563 during the Renaissance, the picture was immediately hailed as a masterpiece. Veronese had filled the scene with some 130 figures, lavishing color on the canvas to build the illusion that the viewers’ space opened onto a biblical banquet taking place on a terrace in sixteenth-century Venice. Once pulled from the wall, the Venetian canvas crossed the Mediterranean rolled on a cylinder; soon after, artworks commandeered from Venice and Rome were triumphantly brought into Paris. In 1801, the Veronese went on exhibition at the Louvre, the new public art museum founded during the Revolution in the former palace of the French kings.

As Saltzman tells the larger story of Napoleon’s looting of Italian art and its role in the creation of the Louvre, she reveals the contradictions of his character: his thirst for greatness―to carry forward the finest aspects of civilization―and his ruthlessness in getting whatever he sought. After Napoleon’s 1815 defeat at Waterloo, the Duke of Wellington and the Allies forced the French to return many of the Louvre’s plundered paintings and sculptures. Nevertheless, The Wedding Feast at Cana remains in Paris to this day, hanging directly across from the Mona Lisa.

Expertly researched and deftly told, Plunder chronicles one of the most spectacular art appropriation campaigns in history, one that sheds light on a seminal historical figure and the complex origins of one of the great museums of the world.