Playing Real: Mimesis, Media, and Mischief

Playing Real: Mimesis, Media, and Mischief یکپارچگی و تعامل تئاتری تقلیدی و رسانه های بازنمایی در اجرای قرن بیستم و بیست و یکم را بررسی می کند. این سایت‌ها را با دقت انتخاب‌شده برای اجرا گرد هم می‌آورد - از جمله پخش زنده تولیدات تئاتر، تلویزیون واقعیت، و بازی‌های واقعیت جایگزین - که در آن‌ها رسانه‌سازی و تقلید با یکدیگر رقابت می‌کنند و تبانی می‌کنند تا واقعیت را به مخاطبان نشان دهند. لیندسی براندون هانتر اجراهایی مانند تقابل اجباری بین مفاهیم اصالت، صداقت، و خودانگیختگی و مفاهیم مختلف آنها را می خواند: ساختگی، ساختگی، صحنه سازی شده یا تمرین شده.

هر سایت در بررسی شده است. بازی Real به نظر می‌رسد چیزی واقعی را به تماشاگران نشان دهد - تئاتر واقعی، خانم‌های خانه‌دار واقعی، سناریوهای جایگزین واقعی - که به‌طور همزمان به‌عنوان آشکارا ساخته‌شده، جعل شده توسط تصنع و ساختگی قابل مشاهده است. هانتر استدلال می‌کند که ادغام میانجی‌سازی و نمایش‌گرایی در این اجراها، از تمایل هر دوی آنها برای تجسم واقعیت سوء استفاده می‌کند، حتی در شرایطی که خطر تخریب ادراک اصالت را با آغشته کردن به آن با تصنع و دستکاری آشکار وجود دارد.

اگرچه اجراها در معرض خطر هستند. هانتر با تحلیل مرزهای مبهم که واقعیت را از مجازی، واقعی از مصنوعی و حقیقت را از داستان جدا می کند، این تصور را که این تولیدات «واقعی» را به خطر می اندازند، رد می کند. او بر عدم قطعیت به‌عنوان مکانی مناسب برای شیطنت‌های مولد و لذت‌بخش - از جمله روابط با واقعیت و اصالت در بین مخاطبان و شرکت‌کنندگان، اصرار دارد.

Playing Real: Mimesis, Media, and Mischief explores the integration and interaction of mimetic theatricality and representational media in twentieth- and twenty-first-century performance. It brings together carefully chosen sites of performance—including live broadcasts of theatrical productions, reality television, and alternate-reality gaming—in which mediatization and mimesis compete and collude to represent the real to audiences. Lindsay Brandon Hunter reads such performances as forcing confrontation between notions of authenticity, sincerity, and spontaneity and their various others: the fake, the feigned, the staged, or the rehearsed.

Each site examined in Playing Real purports to show audiences something real—real theater, real housewives, real alternative scenarios—which is simultaneously visible as overtly constructed, adulterated by artifice and artificiality. The integration of mediatization and theatricality in these performances, Hunter argues, exploits the proclivities of both to conjure the real even as they risk corrupting the perception of authenticity by imbricating it with artifice and overt manipulation.

Although the performances analyzed obscure boundaries separating actual from virtual, genuine from artificial, and truth from fiction, Hunter rejects the notion that these productions imperil the “real.” She insists on uncertainty as a fertile site for productive and pleasurable mischief—including relationships to realness and authenticity among both audience and participants.