Playful Memories: The Autofictional Turn in Post-Dictatorship Argentina

این جلد به بررسی اختلاط واقعیت و داستان در مجموعه ای از مصنوعات فرهنگی توسط نویسندگان و هنرمندان پس از دیکتاتوری در آرژانتین می پردازد که بسیاری از آنها فرزندان والدین ناپدید شده یا تحت تعقیب هستند. جوردانا بلژمار استدلال می‌کند که این آثار، که پس از آغاز هزاره ظهور کردند، گواهی بر شکل‌گیری فرهنگی جدیدی از حافظه است که با استفاده از داستان‌های خودکار و زیبایی‌شناسی بازیگوش مشخص می‌شود. او بر روی طیفی از تمرین‌کنندگان از جمله لورا آلکوبا، لولا آریاس، فلیکس بروزونه، آلبرتینا کاری، ماریا گیوفرا، ویکتوریا گریگرا دوپوی، ماریانا اوا پرز، لوسیلا کوئیتو و ارنستو سمان تمرکز می‌کند که به آثار یکدیگر فراتر از مرزهای ژانر نگاه می‌کنند. به عنوان بخشی از شیوه پرداختن به میراث دیکتاتوری 1976-1983 ثبت نام کنید. بلژمار با رویکرد به این آثار نه به عنوان خاطرات دست دوم یا سازگار، بلکه به عنوان خاطراتی در نوع خود، ما را دعوت می کند تا قدرت خرابکارانه خودسازی، بازی و شوخ طبعی را در مواجهه با تروما بشناسیم.

This volume examines the blending of fact and fiction in a series of cultural artefacts by post-dictatorship writers and artists in Argentina, many of them children of disappeared or persecuted parents. Jordana Blejmar argues that these works, which emerged after the turn of the millennium, pay testament to a new cultural formation of memory characterised by the use of autofiction and playful aesthetics. She focuses on a range of practitioners, including Laura Alcoba, Lola Arias, Félix Bruzzone, Albertina Carri, María Giuffra, Victoria Grigera Dupuy, Mariana Eva Perez, Lucila Quieto, and Ernesto Semán, who look towards each other's works across boundaries of genre and register as part of the way they address the legacies of the 1976-1983 dictatorship. Approaching these works not as second-hand or adoptive memories but as memories in their own right, Blejmar invites us to recognise the subversive power of self-figuration, play and humour when dealing with trauma.