دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: نویسندگان: Ficino. Marsilio, Malmsheimer. Arne سری: Bochumer Studien zur Philosophie Bd. 34. ISBN (شابک) : 9789060323632, 9060323637 ناشر: B.R. Grüner سال نشر: 2001 تعداد صفحات: 336 زبان: German فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 6 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب تفسیر «پارمنیدس» افلاطون و تفسیر «پارمنیدس» مارسیلیو فیچینو: مقایسه انتقادی: است
در صورت تبدیل فایل کتاب Platons "Parmenides" und Marsilio Ficinos "Parmenides"-Kommentar: ein kritischer Vergleich به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تفسیر «پارمنیدس» افلاطون و تفسیر «پارمنیدس» مارسیلیو فیچینو: مقایسه انتقادی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
دیالوگ افلاطونی «Philosophos» که خود افلاطون در «Sophistes» به آن اشاره میکند، عموماً گمشده تلقی میشود. با این حال، تجزیه و تحلیل دقیق «Theaetetos» و به اصطلاح گفتگوهای Eleatic می تواند نشان دهد که افلاطون سه گانه «Sophistes»، «Politikos» و «Philosophos» را با «Parmenides» به پایان رسانده است که «Philosophos» گمشده به این ترتیب به پایان رسید. "پارمنیدس" موجود یکسان است. تمرین دیالکتیکی «پارمنیدس» نوعی فلسفه سوبژکتیویته را معرفی می کند که در آن «یگانه» خود را به عنوان روح انسانی نشان می دهد. روح انسان در انبوه جملاتش و وحدت محاورهای این جملات است که در وهله اول اجازه ظهور واقعیت را میدهد، اما در این طراحی ذهنی جهان، همیشه وابسته به بررسی گفتگوی ایدههای خود است. دیگر. مارسیلیو فیچینو در تفسیر پارمنیدس درک کاملاً متفاوتی از «پارمنیدس» نشان میدهد. تفسیر فیچینو اساساً از تفسیر پروکلوس پیروی می کند، به طوری که واقعیت در اینجا نه به عنوان طراحی شده توسط روح، بلکه به صورت سلسله مراتبی توصیف می شود. این کتاب به بررسی این تفسیر می پردازد تا در نهایت آن را به عنوان غیرقابل دفاع رد کند. گفتوگوی افلاطونی «فیلسوف»، که خود افلاطون در «سوفیستها» از آن یاد میکند، معمولاً اثری گمشده در نظر گرفته میشود. تجزیه و تحلیل دقیق «Theaitetos» و همچنین به اصطلاح دیالوگهای Eleatic نشان میدهد که افلاطون سهگانه «Sophistes»، «Politikos» و «Philosophos» را با «Parmenides» تکمیل کرده است، بنابراین، «Philosphos» گمشده با «Parmenides» یکسان است. "پارمنیدس" موجود. تمرین دیالکتیکی «پارمنیدس» نوعی نظریه سوبژکتیویته را نشان می دهد که در آن «یگانه» خود را روح انسانی نشان می دهد. روح انسان از طریق کثرت جملات خود و وحدت محاوره ای آنها واقعیت می آفریند. با این حال، روح انسان به بررسی همین واقعیت در گفتگو با دیگری وابسته است. مارسیلیو فیچینو در تفسیر «پارمنیدس» خود درک کاملاً متفاوتی از «پارمنیدس» نشان میدهد. رویکرد تفسیری فیچینو عمدتاً از تفسیر پروکلوس پیروی می کند. در نتیجه، واقعیت به عنوان مخلوق روح انسان توصیف نمی شود، برعکس، به نظر می رسد یک سلسله مراتب به خوبی سازمان یافته است. این جلد استدلال فیچینو را تحلیل می کند و در نهایت آن را رد می کند.
Gemeinhin gilt der Platonische Dialog 'Philosophos', auf den Platon selbst im 'Sophistes' verweist, als verschollen. Eine genaue Analyse des 'Theaitetos' sowie der sog. Eleatischen Dialoge kann jedoch erweisen, dass Platon die Trilogie 'Sophistes', 'Politikos' und 'Philosophos' mit dem 'Parmenides' abschloss dass der verschollene 'Philosophos' also mit dem existierenden 'Parmenides' identisch ist. Die dialektische Übung des 'Parmenides' führt dabei eine Art Subjektivitätsphilosophie vor, in der das Eine sich als menschliche Seele zeigt. Die Seele des Menschen lässt in der Vielheit ihrer Sätze und der dialogischen Einheit dieser Sätze Wirklichkeit überhaupt erst entstehen, ist in diesem subjektiven Entwurf von Welt aber immer auf die dialogische Prüfung eigener Vorstellungen durch den Anderen angewiesen. Ein ganz anderes Verständnis des 'Parmenides' offenbart Marsilio Ficino in seinem 'Parmenides'-Kommentar. Ficinos Exegese folgt im wesentlichen der des Proklos, so dass Wirklichkeit hier nicht als von der Seele entworfene, sondern als hierarchisch gestufte beschrieben wird. Das vorliegende Buch geht dieser Deutung nach, um sie schließlich als unhaltbar zurückzuweisen. The Platonic dialogue 'Philosophos', which Plato himself mentions in the 'Sophistes', is usually considered to be a lost work. A detailed analysis of the 'Theaitetos' as well as the so-called Eleatic dialogues reveals that Plato completed the trilogy 'Sophistes', 'Politikos' and 'Philosophos' with the 'Parmenides' hence, that the lost 'Philosphos' is identical with the existing 'Parmenides'. The dialectical exercise of the 'Parmenides' demonstrates a kind of theory of subjectivity in which the One reveals itself to be the human soul. The human soul through the multiplicity of its sentences and their dialogical unity therefore creates reality. Nevertheless, the human soul is dependent on the examination of this very reality in dialogue with another. In his 'Parmenides'-commentary Marsilio Ficino shows a quite different understanding of the 'Parmenides'. Ficino's exegetical approach mainly follows Proclus' commentary. As a result, reality is not described as a creation of the human soul on the contrary, it appears to be a well-organised hierarchy. This volume analyzes Ficino's argumentation and finally rejects it.
1. Einleitung
2. Der Dialog Parmenides
3. 1. Zenons lesung (127A7-128E6)
4. 2. Sokrates' Ideenlehre (128E6-130A2)
5. 3. Aporien der Ideenlehre (130A3-135C7)
6. 4. Die dialektische Ubung (134E9-166c5)
7. 5. Anwendung der Ubung auf die Aporien
8. Der Parmenides-Kommentar des Marsilio ficino
9. 1. Inhaltliche Analyse
10. 2. Formale Analyse
11. Vergleich von Basistext und Kommentar
12. Schluss
13. Literaturverzeichnis
14. Namenregister
15. Sachregister