Platonism at the Origins of Modernity: Studies on Platonism and Early Modern Philosophy

تفسیر، اما با انتخاب و جمع. کسانی که از افلاطون الهام گرفته‌اند، مانند خود افلاطون، بخشی ذاتی از افلاطون را تشکیل می‌دهند - اینها به اصطلاح نوپتونیست‌ها هستند (اصطلاح تقسیم‌بندی‌کننده‌ای که متضمن ناپیوستگی بین افلاطون و 6 پیروان بعدی‌اش به ضرر افلاطون است) . افلاطونیسم در روند توسعه طولانی خود، سنت طولانی از مترجمان را گرد آورده است، که سهم آنها توسط سایر رشته های فلسفی غنی شده است - برای مثال رواقی گری، که عنصر مهمی در فلسفه فلوطین است. به این باید اضافه کرد که بسیاری از تأثیرات افلاطونی گری غیر مستقیم است. افلاطون گرایی بسیاری از متفکران، به ویژه در قرون وسطی، اغلب به جای وام گیری آگاهانه، ضمنی بود. این نه از مجموعه افلاطونی (که بیشتر آن در آن زمان ناشناخته بود)، بلکه به طور غیرمستقیم از طریق فیلون، و متکلمانانی مانند آگوستین و اوریگن به دست آمد. اثر ترکیبی این عوامل این است که میراث افلاطونی غنی، متنوع و گسترده است، اما از دامنه تحقیق متمرکز دور است. عامل دیگری که ارزیابی های افلاطونی گرایی در دوران مدرن را پیچیده می کند، قطبی شدن در خود تاریخ نگاری است. مورخان فلسفه مدرن - حداقل در دنیای انگلیسی زبان - به آسانی مدلی را اتخاذ می کنند که در مقابل باستان و مدرن قرار می گیرد. با تکیه بر تقسیم‌بندی، که خود فیلسوفان مدرن اولیه به آن استناد می‌کردند، از «تمایز باستانی- مدرن» به عنوان یک اصل برای سازمان‌دهی تاریخ فلسفه استفاده می‌کنند.

commentary, but by selection and accretion. Those inspired by Plato form as intrinsic a part of Platonism as Plato himself—these are the so-called Neo-P- tonists (a divisive latter-day term which implies discontinuity between Plato and 6 his later followers to the disadvantage of the latter). In the process of its long course of development, Platonism has gathered a long tradition of interpr- ers, whose contributions have been enriched by other philosophical strands—for example Stoicism, which is an important element in the philosophy of Plotinus. To this it must be added that so much of the impact of Platonism is indirect. The Platonism of many thinkers, especially in medieval times, was more often than not implicit, rather than conscious borrowing. It derived not from the Platonic corpus (most of which was unknown at that time), but indirectly through Philo, and theologians like Augustine and Origen. The combined effect of these factors is that the legacy of Platonism is rich, varied and extensive, but eludes the scope of focused enquiry. A further factor complicating assessments of Platonism in the modern era, is polarisation in the historiography itself. Historians of modern philosophy—at least in the anglophone world—readily adopt a model which counterposes ancient and modern. Drawing on a division, which the early modern philosophers themselves invoked, they employ an ‘ancient- 7 modern distinction’ as a principle for organising the history of philosophy.