Platonic Legislations: An Essay on Legal Critique in Ancient Greece

این کتاب به این موضوع می‌پردازد که چگونه افلاطون، یکی از سرسخت‌ترین منتقدان حقوقی در یونان باستان، - در دوران طولانی - تأثیرگذارترین قانونگذار آن شد. با استفاده از ادبیات گسترده علمی، و ارائه خوانش های بدیع از تعدادی دیالوگ، استدلال می کند که نیاز به نقد حقوقی و میل به ماندگاری قانونی، قوس طولانی مجموعه افلاطون - از عذرخواهی تا قوانین را تعیین می کند.

فیلسوفان و مورخان حقوقی مدرن تمایل دارند این واقعیت را نادیده بگیرند که افلاطون پرکارترین قانونگذار یونان باستان بوده است. او در صفحات جمهوری و قوانین خود بیش از 700 اساسنامه را تدوین کرد. این مطالب قانونی بیشتر از آن چیزی است که بتوان به قانونگذاران کهن الگویی یونانی - لیکورگوس، دراکو و سولون نسبت داد.

وضعیت قوانین افلاطون منحصر به فرد است، زیرا او آنها را برای شهرهای کاملاً فرضی تنظیم کرده است. و به‌طور قابل‌توجهی، او این ژانر جدید را با نوشتن نقدهای سخت از آرمان یونانی درباره حاکمیت قانون معرفی کرد.

نوشتن در محیطی که در آن قانون تغییرناپذیر الهی برای اولین بار با قوانین دموکراتیک ناپایدار رقابت می‌کرد، افلاطون هر دو منبع قانون را رد کرد و در پی آن بود که قوانین خود را از آنچه «تکنیک سیاسی» (politikê technê) می نامید استخراج کند. هسته اصلی این تکنیک این پرسش است که ایده عدالت چگونه با تغییرات قانونی و نهادی مرتبط است.

مشاهدات تیزبین و ادعاهای جسورانه، قوانین افلاطونی نشان می دهد که می توان افلاطون و ما را دید. فرهنگ حقوقی خود - در پرتوی جدید

«در این اثر تحریک‌آمیز، هوشمندانه و ظریف، دی.ال. دوزنبری سؤالات مهمی را نه تنها در مورد اندیشه افلاطون در حال ایجاد، بلکه در مورد معاصر بودن ما مطرح کرده است. ."—جورجو کاماسا، دانشگاه اودینه

"تنش در حقوق یونان و در تفکر حقوقی یونان، بین درک حقوق وجود دارد. به عنوان غیرقابل تغییر و معتبر، و به رسمیت شناختن این که قوانین رسمی اغلب برای تفسیر واقعیت کافی نیستند و برای مطابقت با آن نیاز به تجدید نظر دائمی دارند. کتاب دوزنبری پیچیدگی اندیشه حقوقی افلاطون را در درگیری با این تنش روشن می کند و پتانسیل بازتاب افلاطون برای نظریه حقوقی مدرن را بررسی می کند.»—میرکو کانوارو، دانشگاه ادینبورگ</ p>

This book discusses how Plato, one the fiercest legal critics in ancient Greece, became – in the longue durée – its most influential legislator. Making use of a vast scholarly literature, and offering original readings of a number of dialogues, it argues that the need for legal critique and the desire for legal permanence set the long arc of Plato’s corpus—from the Apology to the Laws.

Modern philosophers and legal historians have tended to overlook the fact that Plato was the most prolific legislator in ancient Greece. In the pages of his Republic and Laws, he drafted more than 700 statutes. This is more legal material than can be credited to the archetypal Greek legislators—Lycurgus, Draco, and Solon.

The status of Plato’s laws is unique, since he composed them for purely hypothetical cities. And remarkably, he introduced this new genre by writing hard-hitting critiques of the Greek ideal of the sovereignty of law.

Writing in the milieu in which immutable divine law vied for the first time with volatile democratic law, Plato rejected both sources of law, and sought to derive his laws from what he called ‘political technique’ (politikê technê). At the core of this technique is the question of how the idea of justice relates to legal and institutional change.

Filled with sharp observations and bold claims, Platonic Legislations shows that it is possible to see Plato—and our own legal culture—in a new light

“In this provocative, intelligent, and elegant work D. L. Dusenbury has posed crucial questions not only as regards Plato’s thought in the making, but also as regards our contemporaneity.”—Giorgio Camassa, University of Udine

“There is a tension in Greek law, and in Greek legal thinking, between an understanding of law as unchangeable and authoritative, and a recognition that formal rules are often insufficient for the interpretation of reality, and need to be constantly revised to match it. Dusenbury’s book illuminates the sophistication of Plato’s legal thought in its engagement with this tension, and explores the potential of Plato’s reflection for modern legal theory.”—Mirko Canevaro, The University of Edinburgh