Plato's Parmenides

در میان همه دیالوگ‌های افلاطون، پارمنیدس مشهورترین تفسیر آن است. دانشمندان همه ادوار در مورد اهداف و موضوع آن اختلاف نظر داشته اند. تفاسیر از خواندن دیالوگ به عنوان مقدمه ای بر کل متافیزیک افلاطونی گرفته تا آن را به عنوان مجموعه ای از ترفندهای پیچیده یا حتی به عنوان یک شوخی مفصل در نظر گرفت. این اثر یک ترجمه جدید روشنگر از دیالوگ را همراه با مقدمه ای گسترده و تفسیری ارائه می دهد که توضیحی یکپارچه از پارمنیدس ارائه می دهد و آن را کاملاً در چارچوب متافیزیک و روش شناسی افلاطون ادغام می کند.


BR> اسکلنیکوف نشان می دهد که افلاطون در پارمنیدس به جدی ترین چالش در برابر فلسفه خود می پردازد: مونیسم پارمنیدس و الئاتیک ها. افلاطون در اینجا علاوه بر رد جدی پارمنیدس، نظریه خود را در مورد اشکال و مشارکت، استدلال هایی که در کل اندیشه افلاطونی مرکزیت دارند، دوباره فرموله می کند و این مفاهیم را با یک پایه منطقی و فلسفی دقیق ارائه می دهد. در تحلیل اسکلنیکوف، پارمنیدس به‌عنوان بسط ایده‌های دیالوگ‌های میانی افلاطون و به‌عنوان گشایشی برای گفت‌وگوهای بعدی ظاهر می‌شود. یک دیالوگ پیچیده این ترجمه دقیقاً از یونانی پیروی می کند، و تفسیر به خواننده بی یونانی درک روشنی از چگونگی برآمدن تفسیر اسکلنیکوف از متن می دهد. این جلد مقدمه و چارچوب ارزشمندی برای درک گفت وگویی ارائه می کند که امروزه به ایجاد بحث های پر جنب و جوش ادامه می دهد.

Of all Plato’s dialogues, the Parmenides is notoriously the most difficult to interpret. Scholars of all periods have disagreed about its aims and subject matter. The interpretations have ranged from reading the dialogue as an introduction to the whole of Platonic metaphysics to seeing it as a collection of sophisticated tricks, or even as an elaborate joke. This work presents an illuminating new translation of the dialogue together with an extensive introduction and running commentary, giving a unified explanation of the Parmenides and integrating it firmly within the context of Plato's metaphysics and methodology.

Scolnicov shows that in the Parmenides Plato addresses the most serious challenge to his own philosophy: the monism of Parmenides and the Eleatics. In addition to providing a serious rebuttal to Parmenides, Plato here re-formulates his own theory of forms and participation, arguments that are central to the whole of Platonic thought, and provides these concepts with a rigorous logical and philosophical foundation. In Scolnicov's analysis, the Parmenides emerges as an extension of ideas from Plato's middle dialogues and as an opening to the later dialogues.

Scolnicov’s analysis is crisp and lucid, offering a persuasive approach to a complicated dialogue. This translation follows the Greek closely, and the commentary affords the Greekless reader a clear understanding of how Scolnicov’s interpretation emerges from the text. This volume will provide a valuable introduction and framework for understanding a dialogue that continues to generate lively discussion today.