دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Plato on God as nous
دانلود کتاب بشقاب بر خدا به عنوان نووس
مشخصات کتاب
Plato on God as nous
ویرایش: 1st
نویسندگان: Stephen Philip Menn
سری:
ISBN (شابک) : 0809319705, 9780809319701
ناشر: Southern Illinois University Press
سال نشر: 1995
تعداد صفحات: 0
زبان: Latin
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 212 کیلوبایت
قیمت کتاب (تومان) : 38,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Plato on God as nous به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب بشقاب بر خدا به عنوان نووس نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب بشقاب بر خدا به عنوان نووس
این کتاب اولین تحقیق مدرن پایدار در مورد الهیات افلاطون است. یک تز اصلی کتاب این است که افلاطون یک الهیات داشت - نه فقط یک اسطوره برای شهر ایده آل، نه فقط نظریه اشکال یا نظریه ارواح کیهانی، بلکه همچنین، غیرقابل تقلیل به هر یک از اینها، گزارشی از خدا به عنوان نوس داشت. (عقل)، منشأ نظم عقلانی هم برای ارواح و هم برای عالم اجسام. درک خدا به مثابه عقل و درک جهانی که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط عقل اداره می‌شود، در گفت‌وگوهای آخرین دوره افلاطون، دولتمرد، فیلبوس، تیمائوس و قوانین به کار گرفته شده است. این گفتگوها راهبردی را برای توضیح دنیای فیزیکی ارائه می دهند که فراتر از هر چیزی در دیالوگ های میانی است و بهترین نقطه شروع را برای درک کیهان شناسی ها و الهیات ارسطو، رواقیون و متفکران باستانی بعدی ارائه می دهد. من بر تیمائوس به عنوان افلاطون تمرکز می کند. تلاش مستمر برای ارائه آنچه (به گفته فایدون) آناکساگوراس در ارائه آن شکست خورده بود: توضیحی از جهان از طریق عقل، که نشان می دهد چیزها همانگونه هستند که هستند زیرا بهترین هستند، یا به این دلیل که به بهترین وجه به نظم جهان در کل خدمت می کنند. . آناکساگوراس ناامید شد زیرا او چیزها را از طریق اجزای مادی آنها توضیح می داد، بدون اینکه توضیح دهد که چرا اجزاء آنگونه که هستند مرتب شده اند. اما تئوری صورت‌ها دارای همان نقص است، زیرا نمی‌تواند توضیح دهد که چرا بخش‌های مختلف جهان با توجه به نظم خاصی به اشکال مختلف شرکت می‌کنند. تیمائوس و دیگر دیالوگ‌های متأخر تلاش می‌کنند تا توضیح گمشده نظم‌دهی جهان فیزیکی را ارائه دهند. این گفت و گوها نه از نظریه گفت و گوی میانی در مورد اشکال عقب نشینی می کنند و نه به نظریه باطنی اعداد فرار می کنند. اما آنها به گفت و گوهای میانی تحلیلی از اصول لازم برای توضیح وجود و درک جزئی جهان معقول را اضافه می کنند - نه تنها اشکال و جوهر مادی، بلکه نووس و روح ها. اگرچه دمیورگی تیمائوس (و همتای او Nous of Philebus) هم به عنوان علتی برای روح و هم برای بدن نشان داده می شود، اکثر محققان تمایلی به شناسایی دمیورژ به عنوان موجودی جدا از روح و برتر از آن نداشته اند، زیرا آنها فکر می کنند که هم معنای کلمه یونانی nous و هم گفته های خود افلاطون. مستلزم آن است که نوس یا نوعی روح (ذهن یا روح عقلانی) باشد یا چیزی غیرقابل تفکیک از ارواح (فعالیت عقلانی عقلی). با بررسی مجدد شواهد زبانی و متون افلاطونی، من استدلال می‌کند که نووس می‌تواند به معنای چیزی جدا از روح باشد، یعنی فضیلت عقلانیت یا هوشی که روح‌ها در آن مشارکت دارند. سپس بررسی می کند که این فضیلت در چارچوب نظریه صورت های افلاطونی چه جایگاهی دارد و چگونه برای روح ها و بدن ها علت است. روح در میانجی گری نس و وارد کردن نظم عقلانی به جهان اجسام نقش اساسی دارد، اما نه روح به طور کلی و نه روح جهانی به طور خاص را نمی توان با نوس یکی دانست. الهیات گفتگوهای متأخر افلاطون; او به‌ویژه اهمیت دیوژن آپولونیا را مطرح می‌کند و قطعه احتمالی جدیدی از دیوژن را از تیمائوس و از رساله بقراطی درباره نفس‌ها بازسازی می‌کند. در تیمائوس و دیگر گفتگوهای متأخر، افلاطون تلاش می کند تا با معیارهایی که در نقد سقراط از آناکساگوراس در فایدون ضمنی است، بهتر از پیشینیان خود عمل کند، اما آنچه افلاطون ارائه می دهد آگاهانه موقتی باقی می ماند. ارسطو استدلال می کند که تیمائوس همچنان در معرض برخی از همان انتقاداتی است که سقراط علیه آناکساگوراس وارد کرده بود، و کیهان شناسی و الهیات خود ارسطو چالش افلاطون را برای اجرای وعده آناکساگوراس مبنی بر توضیح جهان از طریق نوس انجام می دهد و تلاش می کند تا آن را بهبود بخشد. تیمائوس به عنوان افلاطون بر آناکساگوراس پیشرفت کرده بود. به این ترتیب تیمائوس به‌عنوان یک نقطه آغاز اساسی عمل می‌کند، نه تنها برای آن دسته از فیلسوفان باستانی بعدی که آن را بیانیه‌ای معتبر در مورد جهان و خدا می‌دانستند، بلکه برای کسانی که آن را چالشی برای انجام بهتر می‌دانستند.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
This book is the first sustained modern investigation of Plato’s theology. A central thesis of the book is that Plato had a theology—not just a mythology for the ideal city, not just the theory of forms or the theory of cosmic souls, but also, irreducible to any of these, an account of God as Nous (Reason), the source of rational order both to souls and the world of bodies. The understanding of God as Reason, and of the world as governed directly or indirectly by Reason, is worked out in the dialogues of Plato’s last period, the Statesman, Philebus, Timaeus, and Laws. These dialogues offer a strategy for explaining the physical world that goes beyond anything in the middle dialogues, and gives the best starting point for understanding the cosmologies and theologies of Aristotle, the Stoics, and later ancient thinkers.Menn focuses on the Timaeus as Plato’s most sustained effort to provide what (according to the Phaedo) Anaxagoras had failed to deliver: an explanation of the world through Reason, showing that things are as they are because it is best, or because it best serves the order of the world as a whole. Anaxagoras was disappointed because he explained things through their material constituents, without explaining why the constituents are ordered as they are; but the theory of forms has the same defect, since it cannot explain why different parts of the universe participate in different forms according to a particular order. The Timaeus and other late dialogues attempt to supply the missing explanation of the ordering of the physical world. These dialogues do not retreat from the middle dialogue theory of forms, nor do they escape into an esoteric theory of numbers; but they add to the middle dialogues an analysis of the principles necessary to account for the existence and partial intelligibility of the sensible world—not only forms and a material substance but also Nous and souls.Although the demiurge of the Timaeus (and his counterpart the Nous of Philebus) is represented as a cause both to souls and bodies, most scholars have been reluctant to identify the demiurge as a being separate from and superior to souls, because they think that both the meaning of the Greek word nous and Plato’s own statements require that Nous is either a kind of soul (mind or rational soul) or something inseparable from souls (rational mental activity). Reexamining the linguistic evidence and the Platonic texts, Menn argues that nous can mean something separate from souls, namely the virtue of rationality or intelligence that souls participate in. Menn argues that Anaxagoras’ Nous should be construed as such a virtue; then he examines what status this virtue has in the context of the Platonic theory of forms, and how it is a cause both to souls and to bodies. Soul plays a crucial role in mediating the causality of Nous and introducing rational order into the world of bodies, but neither soul in general nor the world-soul in particular can be identified with Nous.Menn stresses the pre-Socratic context for the cosmology and theology of Plato’s late dialogues; he argues for the importance of Diogenes of Appolonia in particular, and he reconstructs a possible new fragment of Diogenes from the Timaeus and from the Hippocratic treatise On Breaths. In the Timaeus and other late dialogues Plato attempts to do better than his predecessors by standards implicit in Socrates’ critique of Anaxagoras in the Phaedo, but what Plato offers remains consciously provisional. Aristotle argues that the Timaeus remains liable to some of the same criticisms that Socrates had leveled against Anaxagoras, and Aristotle’s own cosmology and theology take up Plato’s challenge to carry out Anaxagoras’ promise of an explanation of the world through Nous, and attempt to improve on the Timaeus as Plato had improved on Anaxagoras. In this way the Timaeus serves as an essential starting point, not only for those later ancient philosophers who took it as an authoritative statement on the world and on God but also for those who took it as a challenge to do better.
