Plato and Europe

فیلسوف چک یان پاتوکا (1907-1977) که نزد هوسرل و هایدگر تحصیل کرده است، به طور گسترده به عنوان تأثیرگذارترین متفکری که از اروپای شرقی پس از جنگ آمده است، شناخته می شود. با امتناع از پیوستن به حزب کمونیست پس از جنگ جهانی دوم، او تا پایان عمر از حضور در دانشگاه و انتشار ممنوع شد، به جز برای مدت کوتاهی پس از آزادسازی بهار پراگ در سال 1968. پیوستن به واسلاو هاول و یری هاجک به عنوان سخنگوی در نمودار 77 اعلامیه حقوق بشر در سال 1977، پاتوکا توسط مقامات مورد آزار و اذیت قرار گرفت، دستگیر شد و در نهایت در طی بازجویی های طولانی بر اثر حمله قلبی درگذشت. این کتاب شامل مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها است که پس از آخرین تبعید او از آکادمی، درست سه سال قبل از مرگش، در خانه‌های دوستانش ایراد شده است. در اینجا، او بالغ‌ترین ایده‌های خود را درباره تاریخ فلسفه غرب ارائه می‌کند و استدلال می‌کند که ایده مراقبت از روح برای سنت فلسفی که با یونانیان آغاز می‌شود، اساسی است. پاتوکا با توضیح اینکه چگونه مراقبت از روح به عنوان مسئله چگونگی تبدیل انسان به دنیای حقیقت و عدالت توضیح داده می شود، این تز را از طریق پرداختن به افلاطون، دموکریتوس و ارسطو توسعه می دهد و نشان می دهد که چگونه ملاحظات در مورد روح در مرکز قرار دارند. اهمیت در نوشته های آنها او به شکلی واضح نشان می دهد که چگونه این ایده میراث معنوی اروپا را شکل می دهد.

The Czech philosopher Jan Patocka (1907-1977), who studied with Husserl and Heidegger, is widely recognized as the most influential thinker to come from postwar Eastern Europe. Refusing to join the Communist party after World War II, he was banned from academia and publication for the rest of his life, except for a brief time following the liberalizations of the Prague spring of 1968. Joining Vaclav Havel and Jiri Hajek as a spokesman for the Chart 77 human-rights declaration of 1977, Patocka was harassed by authorities, arrested, and finally died of a heart attack during prolonged interrogation.

Plato and Europe, arguably Patocka's most important book, consists of a series of lectures delivered in the homes of friends after his last banishment from the academy just three years before his death. Here, he presents his most mature ideas about the history of Western philosophy, arguing that the idea of the care of the soul is fundamental to the philosophical tradition beginning with the Greeks. Explaining how the care of the soul is elaborated as the problem of how human beings may make their world one of truth and justice, Patocka develops this thesis through a treatment of Plato, Democritus, and Aristotle, showing how considerations about the soul are of central importance in their writings. He demonstrates in vivid fashion how this idea forms the spiritual heritage of Europe.