Plateau Indian Ways with Words: The Rhetorical Tradition of the Tribes of the Inland Pacific Northwest

در Plateau Indian Ways with Words، باربارا مونرو هنرهای متقاعدسازی سرخپوستان فلات را که زمین اجدادی آنها از آبشارها تا کوه های راکی ​​امتداد دارد، نمایان می کند. زنجیره هویت فرهنگی که پیش از دوره استعمار و تا به امروز ادامه دارد. مونرو با استخراج صدها نوشته دانش‌آموز از کلاس‌های 7 تا 12 در دو مدرسه رزرو شده، دریافت که دانش‌آموزان از تکنیک‌های متقاعدکننده‌ای مشابه پیشینیان خود استفاده می‌کنند، همانطور که در ده‌ها رونویسی گفتار و نوشته‌های تاریخی پس از فتح مشهود است. این استراتژی‌های متقاعدکننده نه تنها در بین نسل‌ها، بلکه در زبان‌های مختلف از هندی تا انگلیسی و در ژانرهای مختلف از تلگرام و خلاصه‌های دادگاه عالی تا مقالات مدرسه و اشعار هیپ هاپ باقی مانده است. طعنه و طنز؛ پایان نامه معلق یا بیان نشده؛ ترتیب معلق؛ صمیمیت و احترام به مخاطبان خود به عنوان هم نویسندگان معنا، اینها از نشانه های ممتاز در این سنت بلاغی بومی خاص هستند. چنین استراتژی‌های شخصی‌سازی، همانطور که مونرو آنها را بیان می‌کند، دقیقاً مغایر با استانداردهای آکادمیک اروپایی-آمریکایی است که به منابع ثانویه و دور اهمیت می‌دهند. شواهد عینی؛ پایان نامه های صریح؛ ترتیب "منطقی" جای تعجب نیست که نمرات دانش‌آموزان بومی در آزمون‌های اجباری از پایین‌ترین امتیازها در کشور است.

در حالی که مونرو ساخت این به اصطلاح شکاف پیشرفت را در سطوح مختلف زیر سوال می‌برد، او استدلال می‌کند که مربیانی که به دانش‌آموزان بومی خدمت می‌کنند باید به دنبال آن باشند. نقاط تطابق فرهنگی، انتخاب تکالیف و ارزیابی هایی که در آن هنجارهای مشخص شده از نظر فرهنگی به جای برخورد با یکدیگر همگرا هستند. رسانه های جدید فرصت های زیادی را برای این نوع فراگیری ارتباطی باز کرده اند. اما استفاده از چنین فرصت‌هایی بر مربیان استوار است، ابتدا لفاظی‌های متمایز دانش‌آموزان فلات هند را به رسمیت بشناسند، و سپس به حق حاکمیت آنها برای استفاده از آن احترام بگذارند. این کتاب اولین قدم را ارائه می دهد.

In Plateau Indian Ways with Words, Barbara Monroe makes visible the arts of persuasion of the Plateau Indians, whose ancestral grounds stretch from the Cascades to the Rockies, revealing a chain of cultural identification that predates the colonial period and continues to this day. Culling from hundreds of student writings from grades 7-12 in two reservation schools, Monroe finds that students employ the same persuasive techniques as their forebears, as evidenced in dozens of post-conquest speech transcriptions and historical writings. These persuasive strategies have survived not just across generations, but also across languages from Indian to English and across multiple genres from telegrams and Supreme Court briefs to school essays and hip hop lyrics.

Anecdotal evidence, often dramatically recreated; sarcasm and humor; suspended or unstated thesis; suspenseful arrangement; intimacy with and respect for one’s audience as co-authors of meaning—these are among the privileged markers in this particular indigenous rhetorical tradition. Such strategies of personalization, as Monroe terms them, run exactly counter to Euro-American academic standards that value secondary, distant sources; “objective” evidence; explicit theses; “logical” arrangement. Not surprisingly, scores for Native students on mandated tests are among the lowest in the nation.

While Monroe questions the construction of this so-called achievement gap on multiple levels, she argues that educators serving Native students need to seek out points of cultural congruence, selecting assignments and assessments where culturally marked norms converge, rather than collide. New media have opened up many possibilities for this kind of communicative inclusivity. But seizing such opportunities is predicated on educators, first, recognizing Plateau Indian students’ distinctive rhetoric, and then honoring their sovereign right to use it. This book provides that first step.