Planning Theory: From the Political Debate to the Methodological Reconstruction

\"...این کتاب دو استدلال واقعاً قانع‌کننده ارائه می‌کند: اول، اینکه نظریه برنامه‌ریزی تمرکز خود را بر خود فرآیند برنامه‌ریزی از دست داده است و اینکه چگونه می‌توان از آن به طور مؤثر برای کمک به افراد در فهمیدن آنچه می‌خواهند استفاده کرد، چگونه آن را بدست آورد. و چرا... ثانیاً، آن نظریه برنامه‌ریزی نیز تمرکز خود را بر پیوندهای نهادی فرآیندهای برنامه‌ریزی از سطح ملی، به ایالتی یا منطقه‌ای، به سطوح محلی، و مجدداً از دست داده است. من فکر می‌کنم نویسنده در هر دو جنبه کاملاً درست می‌گوید... به نظر من آنچه در حال حاضر مورد نیاز است، ادغام دیدگاه‌های کلان و خرد است، که این نکته‌ای است که کتاب در مراحل مختلف به آن اشاره می‌کند…»

پروفسور. جان ام. برایسون، موسسه روابط عمومی هوبرت اچ هامفری، دانشگاه مینه سوتا

\"در این کتاب Archibugi ادبیات نظریه برنامه ریزی جاری و بحث برنامه ریزی فعلی را نقد می کند. ایده او این است. که بسیاری از نویسندگان از مفهومی از برنامه‌ریزی استفاده می‌کنند که بیش از حد گسترده و عمومی است، در نتیجه نظریه برنامه‌ریزی آن‌ها خود بسیار گسترده و عمومی است، و در نتیجه کاربرد عملیاتی کمی برای شاغلین دارد. بنابراین، ما امروزه نوعی نظریه در مورد برنامه ریزی یا در مورد برنامه ریزی داریم؛ نوعی متاآنالیز یا متا مناظره که ما را به هیچ جا نمی رساند. زمینه و از دست دادن هویت ما - به عنوان برنامه ریزان و نظریه پردازان برنامه ریزی - اغلب تجربه می کنیم...

برای یافتن راه حلی برای این وضعیت، Archibugi بازگشت به ایده برنامه ریزی را به عنوان روشی برای تصمیم گیری منطقی پیشنهاد می کند. روشی که تا حدی در بسیاری از مناطق مشترک است. در این دیدگاه… برنامه ریزی اساساً به سمت بهینه سازی جهت گیری می شود. در دیدگاه داوطلبانه پیشین اتخاذ شده، برنامه ریزی نمی تواند چیزی جز تلاش برای دستیابی به بهترین نتیجه ممکن، در چارچوب محدودیت های معین، با توجه به اهداف انجام شده باشد…

در این دیدگاه، اشکال مشارکتی، مشارکتی وجود دارد. برنامه ریزی مشارکتی روش یا نوع جدیدی از برنامه ریزی نیست، بلکه در عوض، آنها رویه هایی هستند برای شکل مناسبی از برنامه ریزی که به عنوان یک فرآیند تصمیم گیری خوب در نظر گرفته شده است (نه دقیقاً رویه های جدید، و در عین حال هنوز در موقعیت های خاص مرتبط هستند).

از این ایده برنامه ریزی می توان پیامدهای اساسی برای خود نظریه برنامه ریزی استخراج کرد. ... نظریه برنامه ریزی یک کار فلسفی، جامعه شناختی یا سیاسی نیست، بلکه یک نظریه روش شناختی است. تئوری برنامه ریزی را می توان به عنوان نظریه ای در نظر گرفت که با چارچوب منطقی و عملیاتی هر رویه برنامه ریزی که به عنوان روشی منطقی برای تصمیم گیری و انتخاب در نظر گرفته می شود، سروکار دارد. ...نظریه برنامه ریزی اساساً به کاوش و نشان دادن آنچه برای تصمیم گیری و عمل صحیح مفید است علاقه مند است و نه صرفاً چگونگی شناخت جهان آنگونه که هست.

کتاب Archibugi هم تحریک‌کننده و تحریک‌کننده است و هم در به چالش کشیدن بسیاری از ارتدکس‌های جدید در زمینه برنامه‌ریزی شجاعانه است (توجه داشته باشید که چگونه انتقاد از رویکرد منطقی به نوعی ورزش جهانی تبدیل شده است).»

استفانو مورونی، استاد برنامه ریزی، \"دانشگاه پلی تکنیک\" میلان [از نظریه برنامه ریزی جلد 4، 2005، انتشارات Sage]

"…This book makes two really compelling arguments: Firstly, that planning theory has lost its focus on the planning process itself and how it can be used effectively to help people figure out what they want, how to get it, and why… Secondly, that planning theory also has lost its focus on the institutional interconnections of planning processes from national, to state or regional, to local levels, and back up again. I think the author is quite right on both counts… It strikes me that what is needed now is an integration of macro and micro perspectives, which is a point that the book makes at various stages…"

Prof. John M. Bryson, Hubert H. Humphrey Institute of Public Affairs, University of Minnesota

"In this book Archibugi criticises current planning theory literature and the current planning debate. His idea is that many authors use a notion of planning that is too ample and generic, with the consequence that their theory of planning is itself too ample and generic, and consequently of scant operative use for practitioners. Instead of a theory of planning (and in planning) we therefore have, today, some kind of theory on planning or about planning; a sort of meta-analysis or meta-debate that takes us nowhere. This is, in Archibugi’s view, the main reason of the limited advances we have had in this field and of the loss of identity we - as planners and planning theorists - frequently experience…

To find a remedy for this situation, Archibugi proposes returning to the idea of planning as a method of making rational decision; a method that is, to some extent, common to many areas. In this perspective… planning is essentially oriented toward optimisation. In the ex-ante voluntaristic perspective adopted, planning cannot be anything but an effort to achieve the best possible result, within given constraints, with regard to the objectives undertaken…

In this perspective, forms of participative, collaborative, co-operative planning are not a new mode or kind of planning, but, instead, they are procedures for a viable form of planning intended as a good decision process (not exactly new procedures, and yet still relevant in particular situations).

From this idea of planning we can derive some fundamental consequences for planning theory itself. …Planning theory is not a philosophical, sociological or politological enterprise, but a methodological one. Planning theory can be seen as a theory dealing with the logical and operational frame of any planning procedure intended as a rational method of decision and choice. ...Planning theory is essentially interested in exploring and showing what is useful to correctly decide and act, and not simply how to know the world as it is.

Archibugi’s book is both stimulating and provocative, and also courageous in challenging many new orthodoxies in the planning field (note how criticising the rational approach has become a kind of universal sport)."

Stefano Moroni, Professor of planning, ‘Polytechnic University’ of Milan [from Planning Theory Vol. 4, 2005, Sage Pubblications]