دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: Paperback
نویسندگان: Michael E. Bratman
سری:
ISBN (شابک) : 0190867868, 9780190867867
ناشر: Oxford University Press, USA
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 289
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 119 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Planning, Time, and Self-Governance: Essays in Practical Rationality به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب برنامه ریزی، زمان و خودگردانی: مقالاتی در عقلانیت عملی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ظرفیت انسانی ما برای آژانس برنامه ریزی، نقش اصلی را در
سازماندهی بین زمانی آژانس ما، در عمل و تفکر با هم (هم در یک
زمان و هم در طول زمان) و در خودگردانی ما (هم در یک زمان و هم در
طول زمان) ایفا می کند. . مقاصد را می توان به عنوان حالت در چنین
سیستم برنامه ریزی درک کرد. تفکر عملی در پایین این ظرفیت
برنامهریزی توسط هنجارهایی هدایت میشود که سازگاری همزمان
برنامه و انسجام ابزارها و نیز اشکال ثبات برنامه در طول زمان را
الزام میکنند. هدف مقالههای این کتاب تعمیق درک ما از این
هنجارها و دفاع از جایگاه آنها به عنوان هنجارهای عقلانیت عملی
برای عوامل برنامهریزی است.
راهنمایی کلی توسط این هنجارهای برنامهریزی مزایای عملگرایانه
بسیاری دارد، به ویژه با توجه به ما. محدودیت های شناختی و معرفتی
اما توسل به این مزایای عملی کلی، نیروی هنجاری این هنجارها را در
مورد خاص به طور کامل توضیح نمی دهد. در پاسخ به این چالش، برخی
فکر می کنند که این هنجارها، در نهایت، هنجارهای عقلانیت نظری بر
باورهای فرد هستند. برخی بر این باورند که این هنجارها عامل
عاملیت عمدی هستند. برخی فکر می کنند که آنها هنجارهای تفسیر
هستند. و برخی فکر می کنند که ایده چنین هنجارهای عقلانیت عملی یک
افسانه است. این مقالات مسیر جایگزینی را ترسیم می کنند. این
مسیر، این هنجارهای برنامه ریزی را به عنوان شرایط ردیابی
خودگردانی یک عامل برنامه ریزی، هم در یک زمان و هم در طول زمان
می بیند. به دنبال مدلهای مرتبط از چنین خودگردانی است. و به این
ایده متوسل می شود که پایان خودگردانی فرد در طول زمان، اگرچه به
خودی خود برای عاملیت عمدی ضروری نیست، در چارچوب برنامه ریزی، به
طور منطقی خودپایدار است و سنگ اصلی تعادل بازتابی منطقی پایدار
است که شامل هنجارها می شود. از عقلانیت طرح بنابراین، این هدف در
موقعیتی است که می تواند نقشی را در چارچوب برنامه ریزی ما ایفا
کند که به موازات نقش نگرانی با کیفیت اراده در چارچوب احساسات
واکنشی، همانطور که توسط پیتر استراوسون فهمیده شده است.
Our human capacity for planning agency plays central roles in
the cross-temporal organization of our agency, in our acting
and thinking together (both at a time and over time), and in
our self-governance (both at a time and over time). Intentions
can be understood as states in such a planning system. The
practical thinking at the bottom of this planning capacity is
guided by norms that enjoin synchronic plan consistency and
means-end coherence as well as forms of plan stability over
time. The essays in this book aim to deepen our understanding
of these norms and to defend their status as norms of practical
rationality for planning agents.
The general guidance by these planning norms has many pragmatic
benefits, especially given our cognitive and epistemic limits.
But appeal to these general pragmatic benefits does not fully
explain the normative force of these norms in the particular
case. In response to this challenge some think these norms are,
at bottom, norms of theoretical rationality on one's beliefs;
some think these norms are constitutive of intentional agency;
some think they are norms of interpretation; and some think the
idea of such norms of practical rationality is a myth. These
essays chart an alternative path. This path sees these planning
norms as tracking conditions of a planning agent's
self-governance, both at a time and over time. It seeks
associated models of such self-governance. And it appeals to
the idea that the end of one's self-governance over time, while
not essential to intentional agency per se, is, within the
planning framework, rationally self-sustaining and a keystone
of a rationally stable reflective equilibrium that involves the
norms of plan rationality. This end is thereby in a position to
play a role in our planning framework that parallels the role
of a concern with quality of will within the framework of the
reactive emotions, as understood by Peter Strawson.