Pious Nietzsche: Decadence and Dionysian Faith

بروس الیس بنسون این ایده شگفت انگیز را مطرح می کند که نیچه هرگز یک نیهیلیست بی خدا نبود، بلکه عمیقاً مذهبی بود. اما نیچه چگونه زندگی و ایمان را در میان انحطاط و زوال تأیید می کند؟ بنسون به دقت به تاریخ زندگی نیچه و دیدگاه‌های سه تن از منحط‌ها، سقراط، واگنر و پل نگاه می‌کند تا به چرخش پرهیزگارانه‌اش دست یابد. کلید این درک، تفسیر بنسون از تأثیر قدرتمندی است که نیچه فکر می کند موسیقی بر روح انسان دارد. بنسون ادعا می‌کند که بداهه‌پردازی‌های نیچه در پیانو نمادی از حالت دیونوسیایی یا دیوانه‌وار و خلسه‌ای بود که او به دنبال آن بود، اما در نهایت نتوانست پیش از آن که به جنون برسد. این کتاب برای بینش‌هایش در مورد مسائل ایمان، انحطاط و تعالی، کمک مهمی به مطالعات نیچه، فلسفه و دین است.

Bruce Ellis Benson puts forward the surprising idea that Nietzsche was never a godless nihilist, but was instead deeply religious. But how does Nietzsche affirm life and faith in the midst of decadence and decay? Benson looks carefully at Nietzsche's life history and views of three decadents, Socrates, Wagner, and Paul, to come to grips with his pietistic turn. Key to this understanding is Benson's interpretation of the powerful effect that Nietzsche thinks music has on the human spirit. Benson claims that Nietzsche's improvisations at the piano were emblematic of the Dionysian or frenzied, ecstatic state he sought, but was ultimately unable to achieve, before he descended into madness. For its insights into questions of faith, decadence, and transcendence, this book is an important contribution to Nietzsche studies, philosophy, and religion.