Physiology of Elasmobranch Fishes

شکی نیست که اگر از اصطلاح دنیای تبلیغات استفاده کنیم، ماهی های elasmobranch در دنیای امروز \"تصویر با مشخصات بالا\" دارند. برای اکثر اعضای عموم مردم، آنها را به عنوان وحشت شکارچیان عمیق و بی نقص آبزی، و ستارگان (یا به عبارت دقیق تر، شروران) فیلم های اصلی فیلم هالیوود و برنامه های بی شمار تلویزیونی در طبیعت می دانند. چنین تصویری این واقعیت را رد می کند که اکثریت قریب به اتفاق گونه های elasmobranch از بی مهرگان تغذیه می کنند و برای انسان، خطر حمله کوسه در مقایسه با حتی برخورد با صاعقه بی نهایت کوچک است! به طور مشابه، تعداد کمی از زیست شناسان را می توان یافت که تشریح کلاسیک مهره داران سگ ماهی را در اوایل سال های شکل گیری آموزش علمی خود انجام نداده باشند. با این حال، گونه‌های elasmobranch تنها بخش کوچکی از همه مهره‌داران را تشکیل می‌دهند، شاید کمی بیشتر از 1٪، و احتمالاً نزدیک به 50 برابر تعداد گونه‌های استخوانی در مقایسه با elasmobranchs وجود دارد. همچنین کنجکاو است که به‌عنوان موضوعاتی برای تحقیقات مدرن، به نظر می‌رسد که elasmobranch‌ها گاهی به دلیل ویژگی‌های فیزیولوژیکی منحصربه‌فردشان انتخاب می‌شوند و در مواقع دیگر به این دلیل که آنها سیستم‌های مدل عالی برای مطالعه برخی فرآیندهای کلی را نشان می‌دهند. به همان اندازه، به هر دو دلیل، به ظاهر متناقض، این کتاب پیشنهاد شد.

There can be little doubt that, to use the parlance of the advertising world, the elasmobranch fishes have a "high profile image" in today's world. To most mem­ bers of the general public they are seen as terrors of the deep, perfect aquatic predators, and the stars (or more acurately, the villains) of major Hollywood movie films and innumerable television nature programmes. Such an image belies the fact that the vast majority of elasmobranch species feed on invertebrates and that, for man, the threat from shark attack is infinitesimal compared with even being struck by lightning! Similarly, there can be few biologists who have not carried out the classic vertebrate dissection of the dogfish at some stage early in the formative years of their scientific education. Yet elasmobranch species make up only a small proportion, perhaps little more than I %, of all vertebrates, and there are probably nearly 50 times as many teleost species as there are elasmobranchs. It is also curious that, as subjects for modern research, elasmobranchs seem to be chosen sometimes for their unique physiological characteristics and at other times because they represent excellent model systems for the study of some general process. Equally, it is for both these, seemingly contradictory, reasons that this book was proposed.