Philosophy and Psychopathology

فلسفه و آسیب شناسی روانی بیشتر از آن چیزی که فیلسوفان، روانپزشکان و روانشناسان بالینی فکر می کنند مشترک هستند. سه زمینه تحقیق به ذهن متبادر می شود: (1) سؤالاتی در مورد وضعیت علمی اظهارات و ادعاهای منطقی روانپزشکی، (2) سؤالات اخلاقی، و (3) مشکلات مربوط به این سؤال که چگونه می توان چیزی مانند ذهن آشفته را توضیح داد. در حالی که دو حوزه اول اغلب در مقالات و مناظره ها مورد توجه قرار گرفته اند (مشکل ذهن- بدن و مشکل نهادینه شدن در مقابل تعیین سرنوشت خود را به عنوان نمونه هایی از مسائل در این دو زمینه در نظر بگیرید)، این سؤال که ذهن چگونه باید در نظر گرفته شود. به ندرت در مورد اینکه آسیب شناسی روانی به بهترین شکل عمل کند بحث شده است. جلد حاضر بر این سؤال متمرکز است. ادراک، اندیشه، عاطفه، اراده و مواردی از این دست، اصطلاحاتی هستند که از فلسفه به روانشناسی و روانپزشکی کنونی راه یافته اند، جایی که گمان می رود اختلالات این «قابلیت ها» یا «کارکردها» اساسی ترین بخش را تشکیل می دهند. از علائم شناسی در حالی که این عبارات و بسیاری دیگر که برای اشاره به علائم اختلال روانی استفاده می‌شوند (مانند «خود»، «آگاهی»، «محرکه»، و «هویت») ممکن است صرفاً توصیفی و توصیفی باشند. از نظر تئوریک "بی گناه"، آنها مملو از مفروضات ضمنی، مفاهیم نظری و گاه فرضیه های جزمی هستند.

Philosophy and psychopathology have more in common than philosophers, psychiatrists and clinical psychologists might think. Three fields of inquiry come to mind: (1) Questions about the scientific status of psychopatho­ logical statements and claims, (2) ethical questions, and (3) problems regarding the question of how to account for something like a disordered mind. While the first two domains have frequently been addressed in articles and debates (think of the mind-body problem and the problem of institutionalization versus self-determination as examples of issues in the two fields), the question of how the mind should be conceived in order for psychopathology to work best has seldom been discussed. The present volume focuses on this question. Perception, thought, affect, will, and the like are terms which made their way from philosophy into psychology, and into present psychiatry, where disturbances of these "faculties" or "functions" are believed to form the most basic part of symptomatology. While these terms and many others that are used to refer to symptoms of mental disorder (such as "self', "consciousness", "drive", and "identity") may seem to be purely descriptive and theoretically "innocent", they are packed with implicit assumptions, theoretical concepts, and sometimes dogmatic postulates.