Philoponus: Against Proclus On the Eternity of the World 9-11

در یکی از اصیل‌ترین کتاب‌های اواخر دوران باستان، فیلوپونوس بر این دیدگاه مسیحی استدلال می‌کند که ماده را خدا می‌تواند از هیچ خلق کند. برای ایجاد آن به هیچ چیز قبلی نیاز ندارد. در عین حال، فیلوپونوس تصور ارسطو از ماده اولیه را به عنوان یک «چیزی - نمی دانم چه» غیرجسمانی که به عنوان سوژه نهایی برای دریافت بسط و کیفیت عمل می کند، تغییر می دهد. فیلوپونوس می‌گوید برعکس، موضوع نهایی گسترش است. این اکستنشن سه بعدی با ابعاد دقیق و کیفیت نامشخص است. علاوه بر این، چنین گسترشی ویژگی تعیین کننده بدن است. از این رو، تا آنجا که غیر جسمانی است، بدن است، و علاوه بر اینکه ماده اولیه است، صورت است - صورتی که بدن را تشکیل می دهد. این از دستگاه مفهومی ارسطو استفاده می کند، اما کاملاً مختل می شود. در نهایت، در طرح مقولات ارسطو، این بسط نباید در دسته دوم کمیت، بلکه در دسته اول جوهر به عنوان کمیت اساسی طبقه بندی شود.

In one of the most original books of late antiquity, Philoponus argues for the Christian view that matter can be created by God out of nothing. It needs no prior matter for its creation. At the same time, Philoponus transforms Aristotle's conception of prime matter as an incorporeal 'something - I know not what' that serves as the ultimate subject for receiving extension and qualities. On the contrary, says Philoponus, the ultimate subject is extension. It is three-dimensional extension with its exact dimensions and any qualities unspecified. Moreover, such extension is the defining characteristic of body. Hence, so far from being incorporeal, it is body, and as well as being prime matter, it is form - the form that constitutes body. This uses, but entirely disrupts, Aristotle's conceptual apparatus. Finally, in Aristotle's scheme of categories, this extension is not to be classified under the second category of quantity, but under the first category of substance as a substantial quantity.