Philoponus: On Aristotle Posterior Analytics 1.19-34

ارسطو تبیین علمی حقایق کلی یا کلی را اینگونه توصیف می کند که آنها را از طریق برهان های علمی استنتاج می کند، یعنی از طریق قیاس هایی که الزامات اعتبار منطقی و تبیینی را که او برای اولین بار فرموله کرد، برآورده می کند. در فصل‌های 19-23، او استدلال‌هایی برای محدودیت‌های منطقی بیشتر می‌افزاید که نشان‌های علمی نه می‌توانند به‌طور نامحدود طولانی باشند و نه بی‌نهایت از طریق قرار دادن اصطلاحات میانی جدید قابل گسترش باشند. فصل‌های 24-26 در مورد برتری جهانی بر اثبات خاص، اثبات اثباتی بر اثبات منفی، و اثبات مستقیم منفی بر اثبات غیرممکن استدلال می‌کنند. فصل‌های 27-34 جنبه‌های مختلف علوم و درک علمی را مورد بحث قرار می‌دهند، و به ما امکان می‌دهند بین علوم، و بین درک علمی و سایر انواع شناخت، به‌ویژه نظر، تمایز قائل شویم.

نظرات فیلوپونوس در مورد این فصول به ویژه به دلیل تحلیل متافیزیکی او از پیشگویی جهانی و درک او از مفهوم علوم فرعی جالب است. از تفسیر او می آموزیم که فیلوپونوس به صورت های افلاطونی به عنوان ذاتی و پسین عقل الهی معتقد بود، اما پیش از عقل دمیورگیک، تفسیری از صورت های افلاطون را به عنوان جوهرهای مستقل به ارسطو نسبت داد. یک مفهوم بسیار مهم از تجزیه و تحلیل پسین ارسطو، "فرعیت" علوم است، یعنی این ایده که برخی از علوم برای برخی از اصول خود به علوم "عالی" وابسته هستند. فیلوپونوس در ارائه طبقه بندی علوم از ارسطو فراتر می رود، که در آن علم فرعی به همان جنس علمی مربوط به مافوق، اما گونه ای متفاوت می پردازد.

این جلد شامل اولین ترجمه انگلیسی تفسیر فیلوپونوس است. همچنین یک مقدمه مفصل، یادداشت های توضیحی گسترده و یک کتابشناسی.

Aristotle described the scientific explanation of universal or general facts as deducing them through scientific demonstrations, that is, through syllogisms that met requirements of logical validity and explanatoriness which he first formulated. In Chapters 19-23, he adds arguments for the further logical restrictions that scientific demonstrations can neither be indefinitely long nor infinitely extendible through the interposition of new middle terms. Chapters 24-26 argue for the superiority of universal over particular demonstration, of affirmative over negative demonstration, and of direct negative demonstration over demonstration to the impossible. Chapters 27-34 discuss different aspects of sciences and scientific understanding, allowing us to distinguish between sciences, and between scientific understanding and other kinds of cognition, especially opinion.

Philoponus' comments on these chapters are interesting especially because of his metaphysical analysis of universal predication and his understanding of the notion of subordinate sciences. We learn from his commentary that Philoponus believed in Platonic Forms as inherent in, and posterior to, the Divine Intellect, but ascribed to Aristotle an interpretation of Plato's Forms as independent substances, prior to the Demiurgic Intellect. A very important notion from Aristotle's Posterior Analytics is that of the 'subordination' of sciences, i.e. the idea that some sciences depend on 'higher' ones for some of their principles. Philoponus goes beyond Aristotle in suggesting a taxonomy of sciences, in which the subordinate science concerns the same scientific genus as the superordinate, but a different species.

This volume contains the first English translation of Philoponus' commentary, as well as a detailed introduction, extensive explanatory notes and a bibliography.