Phenomenology and Existentialism in the Twenthieth Century: Book III. Heralding the New Enlightenment

شکوفایی بزرگ در قرن بیستم جنبش ادغام شده پدیدارشناسی و اگزیستانسیالیسم، که به ظهور و طنین خود رسیده است - همانطور که در دو کتاب قبلی خود نشان دادیم و در این کتاب ادامه می دهیم - به نظر می رسد که کل آن را در بر گرفته است. طیف شگفتی های آنها

اگرچه حوزه فلسفی هنوز توسط بینش‌های پدیدارشناختی- وجودی، رویکردها و گرایش‌های آن‌ها در جریان دائمی دیدگاه‌ها تأیید می‌شود، اما پدیدارشناسی به‌عنوان یک پرسش باز باقی مانده است. پایه های نهایی آن، مسئله «پدیدارشناسی پدیدارشناسی»، «موقعیت بی قید و شرط» آن به عنوان منبع حس توسط هوسرل حل نشده است (در اینجا به مطالعه وردوکی درباره هوسرل و فینک، صفحه زیر مراجعه کنید).

اما در این معمایی که در آن قرار داریم، موجی از تفکر در حال جمع شدن است که به بازآفرینی فلسفه ادامه می‌دهد. عمیق ترین الهامات پدیدارشناختی-وجودی، که توسط یک لوگوی محرک هدایت می شود، نقد جدیدی از عقل را انجام می دهد (نگاه کنید به Verducci)، با درک نقش محوری Imaginatio Creatrix (رجوع کنید به Egbe)، متوجه اهمیت ژان وال به عنوان پیشرو اولیه جستجوی نهایی می شود. به معنی (به کرمر-ماریتی مراجعه کنید) و لوگوس «حس اخلاقی» را روشن می کند (به کوزما و اسمید مراجعه کنید). یافتن نقطه عزیمت جدیدی برای همه پدیدارشناسی در هستی‌سازی زندگی (Tymieniecka) و بنا بر این، ایجاد «فلسفه اول» که همه را در بر می‌گیرد (نگاه کنید به هانی)، به ثمر رساندن دوباره‌سازی‌های ادغام‌شده موضوعات موجود در پدیدارشناسی/آنتوپوئز زندگی ما در اینجا جوششی قدرتمند داریم که ممکن است آن را روشنگری جدید بنامیم.

The great flourishing in the Twentieth Century of the amalgamated movement of Phenomenology and Existentialism, having reached its unfolding and reverberation – as we have shown in our two preceding books and continue in this one – seems to have spanned the entire gamut of their marvels.

Although the philosophical field is being still corroborated by phenomenologico-existential insights, their approaches and tendencies in a constant flux of perspectives, phenomenology as such has remained itself an open question. Its ultimate foundations, the question of "phenomenology of phenomenology", its "unconditional positioning" as the source of sense has not been solved by Husserl (see herein Verducci’s study of Husserl and Fink, infra-page).

But in this conundrum in which we find ourselves, there is gathering a wave of thought that continues regenerating philosophy. The deepest phenomenologico-existential inspirations, driven by a prompting logos, is undertaking a new critique of reason (see Verducci), apprehending the pivotal role of Imaginatio Creatrix (see Egbe), realizing Jean Wahl’s importance as an early precursor of the quest after ultimate meaning (see Kremer-Marietti) and is clarifying the Logos of the "Moral Sense" (see Cozma and Szmyd). Finding a new point of departure for all phenomenology in the ontopoiesis of life (Tymieniecka) and so establishing the sought for "first philosophy" encompassing all (see Haney), is fructifying the coalescing reformulations of issues found in the phenomenology/ontopoiesis of life. We have here a powerful ferment we may call the New Enlightenment.