Pharmacology of the Skin I: Pharmacology of Skin Systems Autocoids in Normal and Inflamed Skin

علاقه اخیر به فارماکولوژی پوست و درمان بیماری های آن به دو دلیل به وجود آمده است. اولین مورد درک این موضوع است که بسیاری از جنبه های فارماکولوژی را می توان به راحتی در پوست انسان مطالعه کرد، جایی که ممکن است بیشتر به فیزیولوژی و بیماری های انسان مرتبط باشد، مانند مدل های حیوانی. نمونه‌هایی از این عمل، عملکرد عوامل وازواکتیو مختلف و جداسازی واسطه‌های التهاب پس از تابش اشعه ماوراء بنفش و درماتیت ناشی از آنتی‌ژن است. دلیل دوم درک اتفاقی است که یک رویکرد دارویی برای درمان بیماری پوستی همیشه در انتظار روشن شدن کامل علت و مکانیسم نیست. به عنوان مثال، در حالی که بحث در مورد اینکه آیا عفونت پیلو-سباسه که آکنه را تشکیل می دهد، به دلیل مسدود شدن مجرا یا افزایش ساده در تولید سبوم است، حل نشده بود، اسید 13-سیس-رتینوئیک کاملاً به طور کاملاً تصادفی یافت شد که بیماری را کاملاً از بین می برد. ; باز هم، در حالی که سیکلوسپورین تازه از پیروزی هایش در پیوند اعضا، می تواند بثورات پسوریازیس را سرکوب کند، بحث در مورد علت شناسی را احیا کرده است. بنابراین ما وارد عصر جدیدی می شویم که در آن فارماکولوژی و فارماکولوژی بالینی پوست به عنوان روشی جدید و جذاب برای بررسی سوالات فیزیولوژی و فارماکولوژی انسان و همچنین گامی مهم در توسعه و مطالعه داروهای جدید مورد مطالعه قرار می گیرد. کنترل بیماری را بهبود می بخشد و در عین حال به تعریف مکانیسم های پاتولوژیک کمک می کند.

The recent interest in the pharmacology of the skin and the treatment of its diseases has come about for two reasons. The first is a realisation that many aspects of pharmacology can be studied as easily in human skin, where they may be more relevant to human physiology and diseases, as in animal models. Examples of this are the action of various vasoactive agents and the isolation of mediators of inflammation after UV irradiation and antigen-induced dermatitis. The second reason is the fortuitous realisation that a pharmacological approach to the treatment of skin disease need not always await the full elucidation of etiology and mechanism. For example, whilst the argument continued unresolved as to whether the pilo-sebaceous infection which constitutes acne was due to a blocked duct or to a simple increase in sebum production, 13-cis-retinoic acid was found quite by chance totally to ablate the disease; again, whilst cyclosporin, fresh from its triumphs in organ transplantation, has been found able to suppress the rash of psoriasis, it has resuscitated the debate on etiology. We are therefore entering a new era in which the pharmacology and clinical pharmacology of skin are being studied as a fascinating new way of exploring questions of human physiology and pharmacology as well as an important step in the development and study of new drugs, use of which will improve disease control and at the same time help to define pathological mechanisms.