Pharmacology of the Eye

ریشه‌های تئوری و عمل فارماکولوژی چشمی را می‌توان در کد باستانی حمورابی بین النهرین و سپس چندین پاپیروس که علایق بالینی مصریان را منعکس می‌کنند، ردیابی کرد. تکامل هنر و علم آن تا قرن نوزدهم به طور نامنظمی ادامه داشت تا اینکه کوهلر در سال 1884 اثر بیهوشی کوکائین را بر قرنیه ثابت کرد و زمانی که فریزر، لاکور، اشمیدبرگ، مایر و دیگران فارماکولوژی سیستم عصبی خودمختار را مطالعه کردند. از طریق مشاهدات دانش آموز پیشرفت در چند دهه گذشته چیزی جز انفجار نبوده است. چگونه دانشجو، پزشک یا دانشمند تحقیقات پایه می تواند با این مطالعات نیروبخش در ارتباط بماند؟ برای کمک به پاسخ به این سوال، نویسندگان هدف خود را توسعه درک بیشتر قرار دادند تا دانش‌آموز، دانشمند محقق و چشم پزشک بتواند با آخرین اکتشافات کنار بیاید. نویسندگان می خواهند آنچه را که به نظر می رسد شکاف روزافزون بین علوم پایه و چشم پزشکی است، کاهش دهند. جنبه های اساسی فارماکولوژی در پرتو فیزیولوژی طبیعی ارائه شده است. در این راستا، در حالی که تمایز بین مکانیسم‌های درون‌زا، اثرات دارو، و پاتوژنز بیماری باید به طور جداگانه شناسایی شود، باید به این مفهوم قدردانی شود که تظاهرات یا عملکردهای مطلوب و ناخواسته ناشی از بیماری یا داروها اغلب باید نمایانگر آن باشند. تغییر کمی در مسیرهای متابولیک طبیعی.

Roots of the theory and practice of ocular pharmacology may be traced to the ancient Mesopotamian code of Hammurabi and then to several papyri reflecting the clinical interests of the Egyptians. The evolution of its art and science was irregularly paced until the nineteenth century when Kohler, in 1884, proved the anesthetic effect of cocaine on the cornea, and when Fraser, Laquer, Schmiedeberg, Meyer, and others studied the pharmacology of the autonomic nervous system by way of observations of the pupil. Advances in the past few decades have been nothing short of explosive. How can the student, physician, or basic research scientist stay in touch with these electrifying studies? To help with the answer to this question, the authors set as their goal the development of increased understanding so that the student, research scientist, and ophthalmologist can cope with the latest discoveries. The authors want to narrow what appears to be an ever-increasing gap between basic science and ophthalmology. The basic aspects of pharmacology have been presented in light of the natural physiology. In this regard, while distinctions among endogenous mechanisms, drug effects, and the pathogenesis of disease are to be separately recognized, appreciation must be given to the concept that both the desirable and unwanted manifestations or functions caused by either disease or drugs must very often represent a quantitative change in normal metabolic pathways.