Pharmacological Approaches to the Treatment of Brain and Spinal Cord Injury

اگرچه سالانه بیش از 400000 نفر تنها در ایالات متحده از آسیب تروماتیک به سیستم عصبی مرکزی (CNS) رنج می برند، در حال حاضر هیچ درمان دارویی در دسترس نیست. با توجه به عظمت این مشکل از نظر تراژدی انسانی و همچنین بار اقتصادی برای خانواده ها و جوامع، جای تعجب است که تلاش بسیار کمی برای توسعه درمان این اختلالات انجام می شود. اگرچه هیچ کس نمی تواند به قربانیان آسیب های مغزی یا نخاعی مبتلا شود، اما یکی از دلایلی که زمان و تلاش کافی برای تحقیق در مورد بهبودی اختصاص داده نشده است این است که این یک باور عمومی پزشکی است که آسیب های سیستم عصبی به سادگی قابل درمان نیستند. در بهترین حالت، درمان‌های کنونی با هدف ارائه تسکین علامتی یا تمرکز بر اقدامات توانبخشی و آموزش راهبردهای رفتاری جایگزین برای کمک به بیماران برای مقابله با آسیب‌های خود، با نتایج حاشیه‌ای در بسیاری از موارد، انجام می‌شوند. تنها در دهه گذشته، دانشمندان علوم اعصاب شروع به هجوم جدی به درک و بررسی "پلاستیسیته" ذاتی موجود در CNS بزرگسالان کردند. ده سال پیش یا بیشتر، تعداد بسیار کمی از محققان یا پزشکان فکر می کردند که نورون های مرکزی آسیب دیده می توانند پایانه های جدیدی ایجاد کنند یا رشته های عصبی دست نخورده در یک مسیر آسیب دیده می توانند تکثیر شوند تا جایگزین ورودی های نورون هایی شوند که در نتیجه آسیب مرده اند.

Although there are over 400,000 people each year in the United States alone who suffer from traumatic injury to the central nervous system (CNS), no phar­ macological treatment is currently available. Considering the enormity of the problem in terms of human tragedy as well as the economic burden to families and societies alike, it is surprising that so little effort is being made to develop treatments for these disorders. Although no one can become inured to the victims of brain or spinal cord injuries, one reason that insufficient time and effort have been devoted to research on recovery is that it is a generally held medical belief that nervous system injuries are simply not amenable to treatment. At best, current therapies are aimed at providing symptomatic relief or focus on re­ habilitative measures and the teaching of alternative behavioral strategies to help patients cope with their impairments, with only marginal results in many cases. Only within the last decade have neuroscientists begun to make serious inroads into understanding and examining the inherent "plasticity" found in the adult CNS. Ten years or so ago, very few researchers or clinicians would have thought that damaged central neurons could sprout new terminals or that intact nerve fibers in a damaged pathway could proliferate to replace inputs from neurons that died as a result of injury.