Pessimism: Philosophy, Ethic, Spirit

بدبینی دنباله‌روی چشمگیری دارد - از روسو، شوپنهاور و نیچه گرفته تا فروید، کامو و فوکو. با این حال، "بدبین" همچنان یک اصطلاح سوء استفاده - اتهام نگرش بد - یا تشخیص یک وضعیت روانی ناخوشایند است. بدبینی به عنوان یک موضع انحصاری منفی در نظر گرفته می شود که به ناچار منجر به استعفا یا ناامیدی می شود. حتی زمانی که بدبینی مانند حقیقت مطلق به نظر می رسد، به ما گفته می شود که بدترین وضعیت را بدتر می کند. بد برای فرد، بدتر برای گونه -- چه کسی در واقع بدبینی را توصیه می کند؟ در بدبینی، او حکمت دریافت شده در مورد بدبینی را به چالش می کشد و استدلال می کند که یک سنت فلسفی بدبینانه ناشناخته و در عین حال منسجم و پر جنب و جوش وجود دارد. بیش از آن، او استدلال می‌کند که تفکر بدبینانه ممکن است جایگزینی ضروری برای ایده‌های پیشروی غیرقابل دفاعی باشد که بر تفکر در مورد سیاست در سراسر دوره مدرن مسلط شده‌اند. دینستاگ با ایجاد زمینه‌های قوی برای ادعای بدبینی مبنی بر اینکه پیشرفت ویژگی پایدار تاریخ بشر نیست، استدلال می‌کند که نظریه سیاسی باید از این مخمصه شروع شود. او متقاعد کننده نشان می دهد که بدبینی بوده است - و باز هم می تواند باشد - فلسفه ای انرژی بخش و حتی رهایی بخش، اخلاق امکان رادیکال و نه فقط انتقاد از ایمان. هدف - هم روحیه بدبینانه و هم این روایت جذاب از بدبینی - افسرده کردن ما نیست، بلکه این است که ما را در مورد وضعیت خود آموزش دهد و ما را برای زندگی در یک جهان بی نظم و افسون شده تقویت کند.

Pessimism claims an impressive following--from Rousseau, Schopenhauer, and Nietzsche, to Freud, Camus, and Foucault. Yet "pessimist" remains a term of abuse--an accusation of a bad attitude--or the diagnosis of an unhappy psychological state. Pessimism is thought of as an exclusively negative stance that inevitably leads to resignation or despair. Even when pessimism looks like utter truth, we are told that it makes the worst of a bad situation. Bad for the individual, worse for the species--who would actually counsel pessimism?

Joshua Foa Dienstag does. In Pessimism, he challenges the received wisdom about pessimism, arguing that there is an unrecognized yet coherent and vibrant pessimistic philosophical tradition. More than that, he argues that pessimistic thought may provide a critically needed alternative to the increasingly untenable progressivist ideas that have dominated thinking about politics throughout the modern period. Laying out powerful grounds for pessimism's claim that progress is not an enduring feature of human history, Dienstag argues that political theory must begin from this predicament. He persuasively shows that pessimism has been--and can again be--an energizing and even liberating philosophy, an ethic of radical possibility and not just a criticism of faith. The goal--of both the pessimistic spirit and of this fascinating account of pessimism--is not to depress us, but to edify us about our condition and to fortify us for life in a disordered and disenchanted universe.