Pernicious Tolerance: How Teaching to Accept Differences Undermines Civil Society

دهه‌های اخیر شاهد تلاش مستمر نهادهای آموزشی آمریکا برای آموزش دانش‌آموزان در مورد اهمیت «قدردانی از تفاوت‌ها» بوده‌ایم، همه اینها به نام «تحمل»، به‌منظور فرونشاندن «نفرت» در حال رشد. رابرت وایسبرگ در تحمل زیانبار استدلال می‌کند که وسواس بی‌پایان مربیان با همجنس‌گرا هراسی، جنسیت‌گرایی، نژادپرستی، و سایر اختلالات نفرت‌آمیز ادعایی بخشی از تلاش ایدئولوژیک رادیکال بسیار بزرگ‌تر در حال انجام برای دگرگون کردن آمریکا، با اولین تسخیر آموزش است.

در تعقیب اهداف خود، مربیان رادیکال ایده تساهل را در مورد آنچه که برخی ناپسند می‌دانند کنار گذاشته‌اند. به جای آن، آنها یک فانتزی را پذیرفته‌اند - که مدارا را می‌توان با قدردانی سفید از تنوع جایگزین کرد. وایسبرگ استدلال می کند که این رویکرد تضمینی برای ترویج درگیری های داخلی است. با رد نسخه قابل اجراتر از تساهل، مربیان حرفه ای امروزی در تلاش برای دستیابی به مشروعیت برای کسانی که معتقدند به طور ناعادلانه به حاشیه رانده شده، انگ زده می شوند، مورد قدردانی قرار نمی گیرند، و در غیر این صورت مورد تحقیر قرار می گیرند.

وایسبرگ همچنین به این موضوع می پردازد که یک دولت رفاه در حال گسترش نه تنها نگران موجودیت مادی ما است، بلکه به طور انتقادی به «سلامت روان» ما نیز توجه دارد، که به عنوان باورهایی درباره آسیب‌پذیرها یا قربانیان در انتظار - زنان، اقلیت‌های قومی و نژادی، همجنس‌بازان و دیگران تعریف می‌شود. او نشان می‌دهد که این حالت درمانی به التماس فکر خوب ختم نمی‌شود. بسیار فراتر می رود و افکار شیطانی را جرم انگاری می کند، گویی بد فکر کردن به کسانی که در معرض خطر هستند مساوی است با ایجاد آسیب بدنی. صدمات جانبی قابل توجهی در این تلاش برای تحمل وجود دارد. این کار تنبلی فکری را تسهیل می کند و در عین حال ضد روشنفکری را به یک هنجار حرفه ای محترم می رساند.

Recent decades have seen a consistent effort by the American educational establishment to instruct schoolchildren about the importance of “appreciating differences,” all in the name of “tolerance,” so as to quell burgeoning “hate.” In Pernicious Tolerance, Robert Weissberg argues that educators’ endless obsession with homophobia, sexism, racism, and other alleged hateful disorders is part of a much larger ongoing radical ideological quest to transform America, by first capturing education.

In pursuing their objectives, radical pedagogues have abandoned the idea of tolerance of what some find objectionable. In its place they have adopted a fantasy—that tolerance can be replaced with a blank-check appreciation of diversity. Weissberg argues that this approach is guaranteed to promote civil strife. In rejecting a more workable version of tolerance, today’s professional educators risk civic disaster in an effort to achieve legitimacy for those they believe are unfairly marginalized, stigmatized, underappreciated, and otherwise disdained.

Weissberg also addresses the issue of an ever-expanding welfare state not only concerned with our material being, but, critically, also with our “mental health,” defined as beliefs about the vulnerable or victims in waiting—women, ethnic and racial minorities, homosexuals, and others. He shows that this therapeutic state does not stop at imploring good thinking; it goes much further and criminalizes evil thoughts, as if thinking poorly of those at risk is tantamount to inflicting bodily harm. There is substantial collateral damage in this quest for tolerance; it facilitates intellectual sloth while raising anti-intellectualism to an honored professional norm.