Peritoneal Dialysis

یک سال یا بیشتر پس از ورود دکتر رابرت پوپویه به سیاتل در سال 1965 برای شروع کار بر روی تز دکترای خود تحت نظر دکتر ال. مولکول های میانی نسبت به غشاهای همودیالیز [I]. چندین سال بعد، زمانی که دکتر پوپویه در دانشگاه تگزاس در آستین مشغول به کار شد، تصمیم گرفت تلاش های تحقیقاتی خود را در زمینه دیالیز صفاقی متمرکز کند و همه می دانند که این تلاش چقدر موفقیت آمیز بوده است [2]. در واقع، به دلیل دیالیز صفاقی سرپایی مستمر (CAPD)، دیالیز طولانی مدت هر ایتونئال پس از یک دوره کمون دو دهه در نهایت به گزینه ای برابر برای همودیالیز و پیوند در مدیریت نارسایی مزمن کلیوی تبدیل می شود. برای من این پیشرفت نشان‌دهنده اثبات نهایی تلاش بیست ساله برای کمک به ترویج دیالیز صفاقی، اغلب در مواجهه با مخالفت‌های عظیم است. من به ویژه یک جلسه سیاست گذاری در NIH چند سال قبل را به یاد دارم که در آن توسط همکاران من در کمیته تصمیم گرفته شد که دیالیز صفاقی طولانی مدت آینده ای ندارد و بنابراین هیچ بودجه ای برای پروژه هایی در این زمینه در پیش نخواهد بود. بر اساس نتایج عالی که بوئن و بعداً تنکوف در برنامه سیاتل ما به دست آورده بودند، می دانستم که کمیته اشتباه می کند و سعی کردم آنها را در غیر این صورت متقاعد کنم. طبیعتا من تنها رای موافق بودم که شکست خوردم. من اغلب تعجب می‌کنم که این تصمیم و موارد دیگری مانند آن چند سال است که دیالیز صفاقی را عقب انداخته است.

A year or so after Dr. Robert Popovieh arrived in Seattle in 1965 to begin working on his doctoral thesis under Dr. A.L. Babb, we had just begun work to try to prove the prediction that the peritoneum had a higher permeability to 'middle molecules' than hemodialysis membranes [I]. Several years later, when Dr. Popovieh accepted a position at the University of Texas in Austin, he decided to concentrate his research efforts in the area of peritoneal dialysis and everyone knows how successful that effort has become [2]. Indeed, because of continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD), long-term per­ itoneal dialysis after a two-decade incubation period is finally becoming an equal option to hemodialysis and transplantation in the management of chronic renal failure. For me this development represents final vindication of a twenty-year effort to help promote peritoneal dialysis, often in the face of enormaus opposition. I particularly remember a policy meeting at the NIH a few years back in which it was decided by my colleagues on the committee that long term peritoneal dialysis had no future and therefore no funds for projects in this area would be forthcoming. Based on the excellent results that Boen and later Tenckhoff had been getting in our Seattle program, I knew the committee was wrong and tried to convince them otherwise. Naturally, being the only favorable vote, I failed. I often wonder how many years this decision and others like it set back peritoneal dialysis.