Peripheralizing DeLillo: Surplus Populations, Capitalist Crisis, and the Novel

محیطی دلیلو قوس تاریخی شاعرانگی دون دلیلو را در ژانرهای داستان کوتاه، عاشقانه، رمان تاریخی و رمان فلسفی زمان از نو می‌سازد.

توماس تراورز با تکیه بر نظریه هایی مبنی بر اینکه سرمایه، به جای بورژوازی، موضوع جابجا شده رمان است، بازنمایی دلیلو از جهان های اجتماعی کاملاً کالایی شده را بررسی می کند و روایت های مارکسیستی از رمان و فلسفه تاریخ آن را دوباره ارزیابی می کند. تراورز با بکارگیری یک دوره‌بندی نوآورانه، تکامل اشکال زیبایی‌شناختی دلیلو را به عنوان یکی از بحران‌های تاریخ معاصر در نظر می‌گیرد: پویایی سکولار که از طریق آن جامعه‌ای سازمان‌یافته حول کار مزدی به سمت شرایط کم کاری و بیکاری می‌رود.

دیلیلو را در تاریخ های جهانی توسعه ناهموار و ترکیبی قرار می دهد، تراورز به بررسی چگونگی برخورد دلیلو با سرمایه و نیروی کار، تأثیر و روایت، بحث ها پیرامون رئالیسم و ​​مدرنیسم را دوباره پیکربندی می کند. دلیلو که از این مطالعه بیرون می‌آید، دیگر یک نویسنده نمونه پست مدرن نیست، بلکه آهنگساز حماسه‌های سرمایه‌داری است، رمان‌نویسی است که به مناطق حاشیه‌ای انباشت کشیده شده است، مناطق مرگ اجتماعی که داستان‌های داستانی او تلاش می‌کند تا تاریخ‌سازی مجدد کند، اگر نگوییم دوباره. دیالکتیک به عنوان موضوعات تاریخ.

Peripheralizing DeLillo tracks the historical arc of Don DeLillo's poetics as it recomposes itself across the genres of short fiction, romance, the historical novel, and the philosophical novel of time.

Drawing on theories that capital, rather than the bourgeoisie, is the displaced subject of the novel, Thomas Travers investigates DeLillo's representation of fully commodified social worlds and re-evaluates Marxist accounts of the novel and its philosophy of history. Deploying an innovative re-periodisation, Travers considers the evolution of DeLillo's aesthetic forms as they register and encode one of the crises of contemporary historicity: the secular dynamics through which a society organised around waged work tends towards conditions of under- and unemployment.

Situating DeLillo within global histories of uneven and combined development, Travers explores how DeLillo's treatment of capital and labour, affect and narration, reconfigures debates around realism and modernism. The DeLillo that emerges from this study is no longer an exemplary postmodern writer, but a composer of capitalist epics, a novelist drawn to peripheral zones of accumulation, zones of social death whose surplus populations his fiction strives to re-historicise, if not re-dialecticise as subjects of history.