Performing Neurology: The Dramaturgy of Dr Jean-Martin Charcot

این متن مطالعه‌ای را در مورد ژان مارتین شارکو، یک شخصیت پایه‌گذار در تاریخ عصب‌شناسی به عنوان یک رشته و همکار زیگموند فروید ارائه می‌کند. این استدلال می‌کند که مدل‌های تشخیصی و آموزشی شارکو، که هم نحوه تشخیص و توصیف بیماری و هم نحوه آموزش تشخیص عصبی را توضیح می‌دهد، باید از طریق یک لنز نمایشی در نظر گرفته شود. شارکو با توجه به ساختار بدن زنده و متحرک از نظر عملکرد، موقعیتی را ایجاد کرد که در آن مرز بین بازیگری فریبنده و آسیب شناسی واقعی، دقت علمی و دروغ خلاق و در واقع بین سلامتی و ناسالمی مبهم می شود. پزشک در نمایش خود به یک موضوع پزشکی تبدیل می‌شود و پزشکی را به یک گفتمان بالقوه بی‌ثبات‌کننده و حتی بزرگ گویگنولسک تبدیل می‌کند. این متن با ارائه بینشی منحصر به فرد از کار، مفاهیم و روش‌های شارکو، تحلیلی منحصربه‌فرد و بین رشته‌ای را در زمینه‌های هنر و عصب‌شناسی ارائه می‌کند.

This text provides a study of Jean-Martin Charcot, a founding figure in the history of neurology as a discipline and a colleague of Sigmund Freud. It argues that Charcot’s diagnostic and pedagogic models, explaining both how disease is recognized and described and how to teach the act of neurological diagnosis, should be considered through a theatrical lens. Considering the constitution of the living, moving body in terms of performance, Charcot created a situation whereby the line between deceptive acting and real pathology, scientific accuracy and creative falsehood, and indeed between health and unhealth, becomes blurred. The physician becomes a medical subject in his or her own display, transforming medicine into a potentially destabilizing, even grand guignolesque, discourse. Offering a unique insight into Charcot’s work, his concepts and his methods, this text represents a unique and interdisciplinary analysis cutting across the fields of art and neurology.