Performing History: The Importance of Occasions

دسته بندی: تاریخ
ویرایش:  
نویسندگان: Burke P.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 19 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 157 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 48,000

مقاله منتشر شده در «بازاندیشی تاریخ: مجله تئوری و عمل» - 2005 - جلد 9 - شماره 1 - ص. 35-52 — DOI:10.1080/1364252042000329241 این مقاله آنچه را که در مطالعات تاریخی، به طور کلی در علوم انسانی، «چرخش اجرایی» می‌نامد، شناسایی می‌کند. پیدایش مفهوم اجرا از مدل دراماتورژیک دهه‌های 1940 و 1950 (مرتبط با کنت بورک، اروینگ گافمن و ویکتور ترنر) را دنبال می‌کند، و این ایده جدید (به عنوان مثال توسط جان آستین و پیر بوردیو توسعه داده شد) را به ظهور «پست مدرنیته» با عطف به مطالعات تاریخی، این مقاله به تحلیل نقش مفهوم اجرا در مطالعات اخیر آیین‌ها، جشنواره‌ها، هویت، جنسیت و حتی احساسات، معماری و دانش می‌پردازد و با اشاره به تغییر از فرض ثبات اجتماعی یا فرهنگی به فرضیه سیالیت، از فیلمنامه تا بداهه، از ذهنیت تا عادت. رویکرد جدید مشکلاتی را ایجاد کرده است، به ویژه واکنش بیش از حد در برابر ایده محدودیت های اجتماعی، خطر چرخش و گسترش بیش از حد مفهوم مرکزی عملکرد. یک حس قوی تر و ضعیف تر از "عملکرد" ​​باید متمایز شود. علیرغم این مشکلات، رویکرد اجرایی، موضوعات مهم و نادیده گرفته شده، به ویژه تفاوت بین حوزه‌های فرهنگی یا اجتماعی را پیش‌زمینه جلوه داده است. این مقاله با در نظر گرفتن پیامدهای روش شناختی رویکرد، به ویژه پیامدهای آن برای نقد منبع و تبیین تاریخی به پایان می رسد.

Article published in «Rethinking History: The Journal of Theory and Practice» — 2005 — Volume 9 — Issue 1 — p. 35-52 — DOI:10.1080/1364252042000329241 This article identifies what it calls a ‘performative turn’ in historical studies, as in the humanities more generally. It traces the rise of the notion of performance out of the dramaturgical model of the 1940s and 1950s (associated with Kenneth Burke, Erving Goffman and Victor Turner), linking the new idea (developed by John Austin, for instance, and Pierre Bourdieu) to the rise of ‘postmodernity’. Turning to historical studies, the article analyses the role played by the concept of performance in recent studies of ritual, festivals, identity, gender, and even emotions, architecture and knowledge, noting the shift from the assumption of social or cultural fixity to that of fluidity, from scripts to improvisations, from mentalities to the habitus. The new approach has generated problems, notably the over-reaction against the idea of social constraints, the danger of circularity and the over-extension of the central notion of performance. A stronger and a weaker sense of ‘performance’ need to be distinguished. Despite these problems, the performative approach has foregrounded important and neglected issues, notably that of differences between cultural or social domains. The article concludes by considering the methodological consequences of the approach, in particular its implications for source criticism and historical explanation