People Power

دموکراسی پارلمانی بریتانیا در حال زوال پیشرفته است. علائم آشنا هستند: ماشین های مهمانی بدون هدفی فراتر از بقای خود. اهداکنندگان و لابی‌گرانی که منافع آنها بر منافع کشور برتری دارد. رای دهندگان سرخورده؛ و یک مدیر اجرایی بیش از حد مقتدر که حمایتش به نیروی محرکه اصلی سیاست تبدیل شده است. این پوسیدگی‌ها با هم ترکیب شده‌اند تا طبقه‌ای از سیاستمداران حرفه‌ای را ایجاد کنند که بیشتر به فکر خدمت به حامیان هستند تا رای دهندگان.

ما سال‌هاست که این را می‌دانیم، اما چه کاری می‌توانیم با آن انجام دهیم. با این حال، در دهه گذشته، انقلاب دیجیتال نسل جدید به تدریج صدایی به توده‌هایی که تاکنون شنیده نشده بود داده است. سهم آن در گفتمان سیاسی، که زمانی به «X» گاه به گاه در برگه رأی محدود می‌شد، گستاخانه، شدید، هرج‌ومرج – و به‌طور چشمگیری تأثیرگذار بوده است.

مدیریت تغییر کرده است. نتیجه؟ رکود در حمایت از احزاب بزرگ، رد نامزدهای جریان اصلی در رقابت رهبری حزب کارگر. غرش از ...

British parliamentary democracy is in a state of advanced decay. The symptoms are familiar: party machines with no goal beyond their own survival; donors and lobbyists whose interests trump the nation's; a disillusioned electorate; and an over-mighty executive whose patronage has become the main driving force of politics. These rots have mixed to breed a caste of career politician more concerned with serving patrons than constituents.

We've known this for years, but what can we do about it beyond not bothering to vote? However, in the past decade, a new generation's digital revolution has gradually given a voice to the hitherto unheard masses. Its contribution to political discourse, once limited to the occasional 'X' on a ballot paper, has been rude, vigorous, anarchic – and spectacularly influential.

The tide has turned. The result? A slump in support for the big parties, the rejection of mainstream candidates in the Labour leadership contest; the roar of...