Pedagogy in (E)Motion: Rethinking Spaces and Relations

این اثر شخصی، خلاقانه و انتقادی از یک محقق برجسته روانشناسی ریشه در سه مفهوم بدیع دارد و هدف آن به اشتراک گذاشتن آموزش انتقادی در روح پتانسیل نوپایی است که در زمینه پورتوریکو مستعمره ای یافت می شود. ابتدا ایده «آموزش در (e)حرکت» یا ماتریس عاطفی فرآیند آموزش و یادگیری مطرح می شود. ثانیاً، نویسنده مفهوم "آموزش خیابانی" را به عنوان یک ابزار حرفه ای واقعی و قدرتمند بررسی می کند. و ثالثاً، این کتاب بر آنچه زامبرانا-اورتیز «ارتباط علم هنر در عمل سیاسی و زندگی‌نامه‌ای تدریس می‌نامد» تأکید می‌کند.

هدف اطلاع‌رسانی به تمرین آموزش آموزشی با چارچوب رادیکالی که مانند علوم اعصاب، احساسات را پیش درآمدی حیاتی برای برنامه ریزی عمل، فرآیند تصمیم گیری و گسترش پارامترهای شناختی ما می داند. این فصل‌ها بر ابعاد مختلف و در عین حال مکمل یک ابتکار آموزشی در کالج متمرکز هستند که دارای یک تعامل منحصر به فرد بین یک روایت متجاوزانه، روش ابداع مجدد و نمونه‌های معتبر از مشارکت دانشجویان در پروژه است. به طور سنتی، تجارب عاطفی و احشایی به عنوان مؤلفه های اساسی دانش کم اهمیت و رد شده اند. این کتاب بازگرداندن آنها را مطرح می‌کند و پیشنهاد می‌کند که لذت و تعهد تدریس خود را می‌توان با توجه به بافت اجتماعی و سیاسی چالش‌برانگیز، بوروکراسی سیستم آموزش عالی پورتوریکویی، و بدبینی افراد اعتراف‌کننده به عنوان مقاومت در نظر گرفت. cognoscenti که فکر می کنند پیشرفت سیاسی اندکی می تواند از درون سیستم دانشگاهی حاصل شود. چنین مقاومتی برای نویسنده منبع الهام بوده و به ایجاد و بازمفهومی رویکردهای آموزشی انتقادی و مفید کمک کرده است.

Dedition

به دانش‌آموزانم که الهام‌بخش داستان‌های زیادی هستند و احساسات بسیاری را برمی‌انگیزند و ظرفیت‌های من را به چالش می‌کشند…

به آئورا، ایگناسیو و جیمی به خاطر عشق بی‌قید و شرطشان و درس‌های روزمره‌شان…

p>

الفتقدیر

بسیاری از دوستان، مربیان و همکاران از دانشگاه پورتوریکو و ایالات متحده بسیار مهم بودند. قطعاتی از کار خلاقانه من از دونالدو ماسدو که پیشنهاد اولیه را تشویق کرد و از جو کینچلو برای پذیرش آن و ارائه راهنمایی در لحظه مناسب تشکر می کنم. کالج‌هایی مانند روامه تورس و آنجلس مولینا، از موقعیت‌های دستوری‌شان، بسیار حمایت کردند، در حالی که ساندرا ماکسود، خوزه سولیس، پدرو سوبیراتس، و آدا پرابهاوات به من راهنمایی و بینش‌های ثابتی در ویرایش و ترجمه و همچنین مطالب مهم برای روایت من دادند. خوان وادی با استعدادش عناصر گرافیکی مرا تقویت کرد. در حالی که مربیان کالج، کالج های فعلی، معلمان، و دانشجویان سابق فارغ التحصیل و کارشناسی به من اجازه می دادند تا داستان ها و افکارشان را با لهجه های تازه و زندگی در کتاب بنویسم. برای همیشه متشکرم!

This personal, creative, critical work from a leading scholar of psychology is rooted in three novel concepts and aims to share critical pedagogy in the spirit of nascent potential found in the context of a colonial Puerto Rico. First comes the idea of ‘pedagogy in (e)motion’, or the emotional matrix of the teaching and learning process. Secondly, the author explores the notion of ‘street pedagogy’ as a genuine and powerful professional tool. And thirdly, the book underscores what Zambrana-Ortiz calls ‘the interconnection of the artscience within the political and biographical act of teaching’.

The purpose is to inform education teaching practice with the radical framework that, like the neurosciences, believes emotions to be a vital precursor to the planning of action, the process of decision-making and the broadening of our cognitive parameters. The chapters focus on different and yet complementary dimensions of a college teaching initiative boasting a unique interplay between a transgressive narrative, reinvented methodology and authentic samples of students’ contributions to the project. Traditionally, emotional and visceral experiences have been downplayed and rejected as fundamental components of knowledge. This book makes the case for their reinstatement, and proposes that the pleasure and commitment of teaching itself can be seen as resistance given the challenging social and political context, the bureaucracy of the Puerto Rican higher education system, and the cynicism of the self-confessed cognoscenti who think that little political progress can come from within the university system. Such resistance has proved for the author a source of inspiration and has contributed to her creation and reconceptualization of approaches to critical and useful pedagogy.

Dedication

To my students who inspire many stories and provoke many emotions and challenge my capacities…

To Aura, Ignacio and Jaime for their unconditional love and their everyday lessons…

Acknowledgments

Many friends, mentors and colleages from the University of Puerto Rico and United States were very important pieces to my creative work. Thanks to Donaldo Macedo who encouraged the initial proposal and to Joe Kincheloe for accepting it and bringing guidance in the right moment. Colleages like Roamé Torres and Angeles Molina, from their directive positions, were extremely supportive while Sandra Macksoud, José Solís, Pedro Subirats, and Ada Prabhavat gave me guidance and constant insights in editing and translation, as well as crucial material for my narrative. Juan Vadi enhanced my graphic elements with his talent; while college mentors, current colleages, teachers, and former graduate and undergraduate students allowed me to write their stories and reflections binging fresh accents and life to the book. Thanks for ever!