Peacemaking, 1919

"در میان همه شاخه‌های تلاش بشر، دیپلماسی بی‌پرواترین است." هارولد نیکلسون این کتاب را اینگونه آغاز می کند. افتتاحیه مناسبی است. کنفرانس پاریس در سال 1919، با حضور سی و دو کشور، وظیفه بسیار چالش برانگیز تلاش برای ایجاد صلحی پایدار پس از فاجعه جهانی جنگ بزرگ را بر عهده داشت.

هارولد. نیکولسون یکی از اعضای هیئت بریتانیا بود. کتاب او در دو بخش است. در اولی گزارشی از کنفرانس و در دومی دفتر خاطرات خود را که دوره شش ماهه او را پوشش می دهد ارائه می کند. یک تضاد تلخ بین این دو وجود دارد. او در مورد دفتر خاطراتش می نویسد: «باید آرزو کنم که همانطور که مردم خاطرات یک زیردست را در سنگر می خوانند خوانده شود. همین بی اعتمادی به ستاد وجود دارد; همان عصبانیت نسبت به افسر ستادی که حرفش را قطع می کند. همان اعتقاد به اینکه بخش خود مرکز جبهه نبرد است. همان اعتقادی که شخص با نجابت بسیار روحی، کاملاً یک دست در جنگ پیروز می شود. دفتر خاطرات تمام می شود ...

'Of all branches of human endeavour, diplomacy is the most protean.' That is how Harold Nicolson begins this book. It is an apt opening. The Paris Conference of 1919, attended by thirty-two nations, had the supremely challenging task of attempting to bring about a lasting peace after the global catastrophe of the Great War.

Harold Nicolson was a member of the British delegation. His book is in two parts. In the first he provides an account of the conference, in the second his diary covering his six month stint. There is a piquant counterpoise between the two. Of his diary he writes, 'I should wish it to be read as people read the reminiscences of a subaltern in the trenches. There is the same distrust of headquarters; the same irritation against the staff-officer who interrupts; the same belief that one's own sector is the centre of the battle-front; the same conviction that one is, with great nobility of soul, winning the war quite single-handed.' The diary ends...