Paul Ricoeur’s Renewal of Philosophical Anthropology: Vulnerability, Capability, Justice

در تجدید انسان‌شناسی فلسفی پل ریکور: آسیب‌پذیری، قابلیت، عدالت، مارک دو لیو استدلال می‌کند که پروژه فلسفی ریکور سنت انسان‌شناسی را ادغام می‌کند و در عین حال اهمیت آن را تجدید می‌کند. به عنوان یک انسان شناسی هرمنوتیک توانایی انسان. ریکور معتقد است که کوگیتو ما نه ارباب مطلق خود است و نه کاملاً شفاف برای خود، ایجاد «زخمی» (brisé) و شکستن مرکز اعتماد به نفس دکارتی. اما سرخوردگی نیچه ای که به وجود می آید صرفاً به یک ضد کوگیتو پیروز تبدیل نمی شود. راه دیگری را به سوی خودشناسی باز می کند. به جای مسیر مستقیم شهود، راه پیچیده تری به جلو یافت می شود، راهی که توسط تفسیر هدایت می شود. وظیفه انسان شناسی فلسفی این است که انسان را از طریق توانایی تفسیری، انتقادی و تخیلی و همچنین ظرفیت عمل نسبت به، با و برای دیگران درک کند. تفسیر جهان روبروی ما، تفسیر «ما کیستیم» و تفسیر معنای بودن در میان دیگران (به عنوان «خودهای دیگر») در یک انسان شناسی که پرسش از خود را به هم پیوند می زند، ادغام می شوند. به یک پروژه اخلاقی، اخلاقی و سیاسی، پروژه ای که هدف آن بازتاب وجود مشترک ماست. از نظر ریکور، سؤال اساسی «جایگاه» ذهنی و هنجاری ما پاسخی بنیادین می‌طلبد - پاسخی نسبت به دیگری بودن خودمان و مسئولیت‌هایی که توسط جذابیت دیگران ایجاد می‌شود. در هر دو مورد، آسیب‌پذیری ما اجتناب‌ناپذیر است: ما هرگز نمی‌توانیم خودشناسی مطلق و یا شناخت مطلق از دیگران داشته باشیم. ریکور این آپوریای اساسی را به یک انسان شناسی ایجابی فلسفی از کنش، تصدیق و عدالت انسانی تبدیل می کند.

In Paul Ricoeur's Renewal of Philosophical Anthropology: Vulnerability, Capability, Justice, Marc de Leeuw argues that Ricoeur’s philosophical project integrates the anthropological tradition while renewing its importance as a hermeneutic anthropology of human capability. Ricoeur posits that our cogito is neither its own absolute master, nor fully transparent to itself, inflicting a “wound” (brisé) and fracturing the center of Cartesian self-certainty. But the Nietzschean disillusionment that ensues does not simply amount to a victorious anti-cogito; it opens another path towards self-understanding. In place of the direct route of intuition is found a more complex way forward, one guided by interpretation. The task of philosophical anthropology is to understand the human through its interpretative, critical, and imaginative ability as well as its capacity to act towards, with, and for others; the interpretation of the world in front of us, the interpretation of “who we are,” and the interpretation of what it means to be among others (as "other selves") coalesces in an anthropology that binds the question of the self to a moral, ethical, and political project, one aiming to reflect our existence-in-common. For Ricoeur, the basic question of our subjective and normative “standing” demands a fundamental response—a response toward our own otherness and to responsibilities triggered by the appeal of Others. In both cases, our vulnerability is inescapable: we can never have an absolute self-knowledge nor an absolute knowledge of Others. Ricoeur turns this fundamental aporia into an affirmative philosophical anthropology of human action, attestation, and justice.