Paul Klee: The Visible and the Legible

این واقعیت که پل کلی (1879 و 1940) به طور پیوسته در هنر خود بینشی و کلامی را در هم آمیخته بود، مدتهاست که مفسران از والتر بنجامین تا میشل فوکو را مجذوب خود کرده است. با این حال، سوالاتی که آن را مطرح می کند، هرگز به طور رضایت بخشی پاسخ داده نشده است. در پل کلی، آنی بورنوف اولین گزارش کامل از تعامل بین مرئی و خوانا را در آثار کلی مربوط به دهه‌های 1910 و 1920 ارائه می‌کند.

بورنوف استدلال می‌کند که Klee به این عناصر پیوست تا شیوه‌ای از تماشا را دعوت کند که در زمان آشکار شود، فرآیندی مشابه با خواندن. کلی از عناوین استادانه‌اش گرفته تا مقیاس‌های کوچک و بازی‌های استعاری‌اش با مواد، فرم‌هایی خلق کرد که بین تصویر و نوشتار معلق هستند. او از طریق رویکرد منحصربه‌فرد خود، اشکال نقاشی مدرنیستی را که عموماً دید آهسته و متفکرانه را تهدید می‌کرد، زیر و رو کرد. بورنوف با ردیابی روابط پرتنش بین دیدن، خواندن و تصور کردن در اوایل قرن بیستم، نشان می‌دهد که چگونه کلی انتزاع را در لحظه‌ای کلیدی در توسعه آن مفهوم‌سازی مجدد کرد.

The fact that Paul Klee (1879&;1940) consistently intertwined the visual and the verbal in his art has long fascinated commentators from Walter Benjamin to Michel Foucault. However, the questions it prompts have never been satisfactorily answered&;until now. In Paul Klee, Annie Bourneuf offers the first full account of the interplay between the visible and the legible in Klee&;s works from the 1910s and 1920s.

Bourneuf argues that Klee joined these elements to invite a manner of viewing that would unfold in time, a process analogous to reading. From his elaborate titles to the small scale he favored to his metaphoric play with materials, Klee created forms that hover between the pictorial and the written. Through his unique approach, he subverted forms of modernist painting that were generally seen to threaten slow, contemplative viewing. Tracing the fraught relations among seeing, reading, and imagining in the early twentieth century, Bourneuf shows how Klee reconceptualized abstraction at a key moment in its development.