Patrons of Enlightenment

همه نویسندگان اصلی عصر روشنگری از حمایت سلطنتی یا اشرافی برخوردار بودند، اغلب وابستگی مالی خود را انکار می‌کردند و ادعا می‌کردند که با زحمات قلم‌های خود یا با افزایش تعداد خوانندگان قرن هجدهم زندگی می‌کنند، در نتیجه آرمان خودمختاری فکری را حفظ کردند.

>در حامیان روشنگری، ادوارد جی. اندرو شرایطی را بررسی می کند که ایده اصلی روشنگری در آن ساخته شد. استقلال فکری در حالی ایجاد شد که حمایت از فرهنگ چاپ تجاری در حال تغییر بود. اندرو همچنین استدلال می کند که از آنجایی که یک روشنگری به رابطه ای از نبوغ پلبی و ذوق پدری بستگی دارد، انگلستان نمی توانست داشته باشد - همانطور که فرانسوی ها و اسکاتلندی ها داشتند - زیرا پس از جنگ داخلی انگلیس، پلبی ها به فرهنگ فکری انگلیس کمک نکردند.

حامیان روشنگری بر وابستگی متفکران به حامیان تأکید می‌کند و روابط حامی و مشتری را در جمهوری‌های فرانسه، انگلیسی و اسکاتلند مقایسه می‌کند. اندرو فیلسوفان را به چالش می کشد تا در تمایز افلاطونی بین فیلسوفان و سوفسطاییان و دیدگاه ارسطویی در مورد فیلسوفان به عنوان خداگونه از نظر خودکفایی تجدید نظر کنند.

All major writers of the Enlightenment enjoyed royal or aristocratic patronage, often denying their financial dependency and claiming to live by the labours of their pens or by the expanding readership of the eighteenth century, thereby maintaining the ideal of intellectual autonomy.

In Patrons of Enlightenment, Edward G. Andrew examines the conditions in which the central idea of Enlightenment was fabricated; intellectual autonomy was constructed while patronage was being transformed by a commercial print culture. Andrew further argues that since an Enlightenment depends on a relationship of plebeian genius and patrician taste, England could not have had one - as the French and Scots did - because after the English civil war, plebeians did not contribute to the intellectual culture of England.

Patrons of Enlightenment emphasizes the dependency of thinkers upon patrons and compares the patron-client relationships in the French, English, and Scottish republics of letters. Andrew challenges philosophers to rethink the Platonic distinction between philosophers and sophists and the Aristotelian view of philosophers as godlike in their self-sufficiency.