Paths toward the Modern Fiscal State: England, Japan, and China

ظهور مالیه عمومی مدرن اقتصاد سیاسی را متحول کرد. وقتی دولت ها یاد گرفتند که درآمدهای مالیاتی را در منابع مالی بلندمدت بازار سرمایه گذاری کنند، قدرت اداری خود را به شدت افزایش دادند و توانایی استفاده از سیاست های مالی، پولی و مالی را برای مدیریت اقتصاد خود به دست آوردند. اما چرا دولت مالی مدرن در برخی جاها ظهور کرد و در برخی جاها نه؟ در پاسخ به این سوال، ونکای او مسیرهای سه کشور مختلف - انگلیس، ژاپن و چین - را مقایسه می‌کند تا دریابد که چرا برخی از دولت‌ها ابزارها و نهادهای مالی عمومی مدرن را توسعه داده‌اند، در حالی که برخی دیگر، با شرایط مشابه، موفق به انجام این کار نشدند. /p>

با تمرکز بر سه دوره کلیدی توسعه نهادی - دهه‌های پس از جنگ‌های داخلی انگلیس، بازسازی میجی، و شورش تایپینگ - او نشان می‌دهد که چگونه هر رویداد باعث فروپاشی نهادهای مالی عمومی موجود می‌شود. در مواجهه با درخواست های فوری برای درآمد، هر دولت به دنبال راه های جدیدی برای جبران کمبود بود. این آزمایش‌ها اشکال مختلفی داشت، از روش‌های جدید مالیات گرفته تا ترتیبات اعتباری جدید. با این حال، در حالی که انگلستان و ژاپن از موفقیت ها و شکست های خود یاد گرفتند که چگونه ابزارهای مالی عمومی مدرن را به کار گیرند و خود را برای تبدیل شدن به قدرت های جهانی تجهیز کنند، چین این کار را نکرد. تحلیل تاریخی تطبیقی ​​او ماهیت بحران اعتباری را که هر ایالت با آن مواجه است به عنوان عاملی حیاتی در تعیین مسیر خاص آن جدا می کند. این توضیح ادراکی و قانع‌کننده برای شکست چین در برهه‌ای حساس از تاریخ، یکی از مهم‌ترین اما کمتر درک‌شده‌ترین تحولات دنیای مدرن را روشن می‌کند.

The rise of modern public finance revolutionized political economy. As governments learned to invest tax revenue in the long-term financial resources of the market, they vastly increased their administrative power and gained the ability to use fiscal, monetary, and financial policy to manage their economies. But why did the modern fiscal state emerge in some places and not in others? In approaching this question, Wenkai He compares the paths of three different nations―England, Japan, and China―to discover why some governments developed the tools and institutions of modern public finance, while others, facing similar circumstances, failed to do so.

Focusing on three key periods of institutional development―the decades after the English Civil Wars, the Meiji Restoration, and the Taiping Rebellion―He demonstrates how each event precipitated a collapse of the existing institutions of public finance. Facing urgent calls for revenue, each government searched for new ways to make up the shortfall. These experiments took varied forms, from new methods of taxation to new credit arrangements. Yet, while England and Japan learned from their successes and failures how to deploy the tools of modern public finance and equipped themselves to become world powers, China did not. He’s comparative historical analysis isolates the nature of the credit crisis confronting each state as the crucial factor in determining its specific trajectory. This perceptive and persuasive explanation for China’s failure at a critical moment in its history illuminates one of the most important but least understood transformations of the modern world.