Pathological Neurochemistry

بیش از هر جلد دیگری از کتاب راهنمای نوروشیمی، فصل‌های این جلد در مورد نوروشیمی پاتولوژیک به رابط بین نیمکت آزمایشگاه با بالین بیمار می‌پردازد. بیشتر فصول منعکس کننده تلاقی دانشمندان پایه، محققان بالینی و پزشکان است. در اینجا بسیاری از اختلالات مهم‌تری که اعصاب، ماهیچه‌ها، نخاع و/یا مغز انسان‌ها را در سرتاسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهند، بررسی می‌کنیم. بیش از 500 اختلال از این دست وجود دارد. و درک ما از ماهیت آنها و اقدامات برای پیشگیری یا درمان موثر به طور قابل توجهی به کاربرد رشته های بیوشیمیایی که مشخصه نوروشیمی هستند بستگی دارد. قبل از جنگ جهانی دوم، هر تلاشی برای گردآوری جلدی در مورد شیمی اعصاب پاتولوژیک تا حد زیادی توصیفی و بسیار ابتدایی بوده است، همانطور که "کتاب های راهنما" توسط هانس وینترشتاین (1929)، ارواین پیج (1937) و دیگران نشان می دهند. اما به لطف بسیاری از پیشرفت‌های عمده در تحقیقات و فناوری در دهه‌های پس از جنگ، ما اکنون در آستانه درک نحوه مدیریت بسیاری از اختلالات عصبی اصلی قرار داریم و ممکن است در دهه‌های آینده انتظار چنین تشریح‌های بیشتری را داشته باشیم. نوروشیمی، که به طور کلی جریمه شده است، نقشی محوری در این چرخش خارق‌العاده وقایع بازی کرده است و از آنچه جی. ال. دبلیو، تودیچوم در سال 1884 آن را موضوعات تجربه‌گرایی مضطرب می‌نامید تا پیش‌بینی‌اش از تمرین غرورآفرین دقت شیمیایی پیشرفت کرده است.

More than for any other volume of the Handbook of Neurochemistry, the chap­ ters in this volume on Pathological Neurochemistry deal with the interface of the laboratory bench with the patient's bedside. Most of the chapters reflect the confluence of basic scientists, clinical investigators, and physicians. Con­ sidered here are many of the more important disorders that afflict the nerves, muscles, spinal cord, and/or brain of mankind throughout the world. There are well over 500 such disorders. And our understanding of their nature and of measures for effective prevention or treatment depends significantly on appli­ cation of the biochemical disciplines that characterize neurochemistry. Before World War II, any attempt to compile a volume on pathological neurochemistry would have been largely descriptive and very rudimentary, as such "handbooks" by Hans Winterstein (1929), Irvine Page (1937), and others demonstrate. But thanks to the many major advances in research and tech­ nology in the postwar decades, we now stand at the threshold of understanding how to manage many of the major neurological disorders, and we may expect more such delineations in the immediate decades ahead. Neurochemistry, de­ fined broadly, has played a central role in this extraordinary turn of events, progressing from what J. L. W, Thudichum in 1884 called objects of anxious empiricism to his anticipation of the proud exercise of chemical precision.