Pastoral practices in High Asia: Agency of 'development' effected by modernisation, resettlement and transformation

در دیدگاه‌های مرسوم، دامداری به عنوان مرحله‌ای از تمدن طبقه‌بندی می‌شد که برای رسیدن به سطح بالاتری از توسعه، باید از بین می‌رفت و فراتر رفت. در این زمینه، رویکردهای جهانی برای نوسازی جامعه روستایی، پدیده‌های فراگیر مستقل از زمینه‌های ایدئولوژیک بوده‌اند. قرن بیستم مفاهیم مختلفی را برای استقرار گروه های سیار و انتقال سبک زندگی آنها به ادراکات مدرن تجربه کرد. سکونت‌گاه‌های دائمی، بیان واضح یک رویکرد ایدئولوژی‌محور است. تئوری مدرنیزاسیون همه جنبه های زندگی را در بر گرفت و سعی کرد تکنیک های اصلاح نژاد، استفاده از مراتع، حمل و نقل و مفاهیم فرآوری را بهینه کند. بینش‌های جدید در مورد دیگر جنبه‌های پاستورالیسم، مانند نقش آن به‌عنوان یک استراتژی تطبیقی ​​برای استفاده از منابع حاشیه‌ای در مکان‌های دوردست با دسترسی دشوار، تنها به‌عنوان نقد مفاهیم سرمایه‌داری و کمونیستی مدرن‌سازی قابل درک است. در سال‌های اخیر رنسانس فعالیت‌های توسعه مبتنی بر تئوری مدرنیزاسیون را می‌توان مشاهده کرد. ورودی‌های بالاتر از منابع مالی خارجی، حصارکشی مراتع و اسکان دامداران در شهرک‌های جدید، بیان روشنی از دامداری «مدرن» در بافت‌های شهری است. برنامه نوسازی جدید شامل اسکان مجدد و تغییر سبک زندگی است که با فشار محیطی توجیه می شود تا از تخریب در عصر تغییرات آب و هوایی بکاهد.

In conventional views, pastoralism was classified as a stage of civilization that needed to be abolished and transcended in order to reach a higher level of development. In this context, global approaches to modernize a rural society have been ubiquitous phenomena independent of ideological contexts. The 20th century experienced a variety of concepts to settle mobile groups and to transfer their lifestyles to modern perceptions. Permanent settlements are the vivid expression of an ideology-driven approach. Modernization theory captured all walks of life and tried to optimize breeding techniques, pasture utilization, transport and processing concepts.
New insights into other aspects of pastoralism such as its role as an adaptive strategy to use marginal resources in remote locations with difficult access could only be understood as a critique of capitalist and communist concepts of modernization. In recent years a renaissance of modernization theory-led development activities can be observed. Higher inputs from external funding, fencing of pastures and settlement of pastoralists in new townships are the vivid expression of 'modern' pastoralism in urban contexts. The new modernization programme incorporates resettlement and transformation of lifestyles as to be justified by environmental pressure in order to reduce degradation in the age of climate change.