Pasquale's Nose

پادزهر طراوت بخشی برای جذابیت های ساخارین پیتر مایل یک سال در پروونس و فرانسیس مایز در زیر آفتاب توسکانی، این خاطرات عجیب و خنده دار یک وکیل جنایی است که کار خود در نیویورک را رها می کند و یک سال را در این شهر سپری می کند. شهر اتروسکی سوتری، در نزدیکی رم، جایی که او - با اکراه - با همسر هنرمند و نوزادش به آنجا نقل مکان می کند. او که خود چیزی شبیه به عجیب و غریب از یک خانواده عجیب و غریب نبراسکایی است، زندگی بزرگسالی خود را در هتل ها گذرانده است. و در سوتری، مستقیماً به سمت کافه در میدان اصلی می رود. از آنجا او رویدادهای باروک زندگی در شهرهای کوچک را مشاهده می کند، گروهی از افراد عجیب و غریب ایتالیایی (از جمله پاسکواله و اندام بویایی بسیار حساس او) را به ذهن متبادر می کند و از عجیب و غریب و شگفتی تاریخ، فرهنگ عامه، معماری و مهمتر از همه غذاهای سوتری لذت می برد. - به ویژه "fagioli regina" بدنام (لوبیا در سس گوجه فرنگی و پوست خوک) و جشنواره سالانه لوبیا. بخشی از لذت خواندن این خاطره این است که نه تنها مناظر و...

A refreshing antidote to the saccharine charms of Peter Mayle's A Year in Provence and Frances Mayes' Under the Tuscan Sun, this is the quirky and hilarious memoir of a criminal lawyer who gives up his New York practise to spend a year in the Etruscan town of Sutri, near Rome, where he moves - reluctantly - with his artist wife and baby. Himself something of an eccentric from a bizarre Nebraskan family, he has spent his adult life living in hotels; and in Sutri, he heads straight for the caf- in the main square. From there he observes the baroque events of small-town life, conjures up a cast of Italian eccentrics (including Pasquale and his hypersensitive organ of smell), and relishes the weirdness and the wonder of Sutri's history, folklore, architecture and above all its food - particularly the notorious 'fagioli regina' (beans in a tomato and pig skin sauce) and the annual Bean Festival. Part of the delight of reading this memoir is that it not only evokes the sights and...