Partners of the Empire: The Crisis of the Ottoman Order in the Age of Revolutions

Partners of the Empire یک بازاندیشی بنیادین در مورد امپراتوری عثمانی در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم ارائه می دهد. در طول این دوره بی ثبات، امپراتوری عثمانی با بحران های سیاسی، تغییرات نهادی و شورش های مردمی مواجه شد. آن را از طریق گزینه های مختلف اصلاحات و شهرک سازی پاسخ داد. پیکربندی های نهادی جدید پدیدار شد. متون قانون اساسی مدون و باطل شدند. امپراتوری به یک تئاتر سیاسی تبدیل شد که در آن بازیگران مختلف بر سر برنامه‌های متضاد و منافع متضاد با یکدیگر مبارزه، همکاری و رقابت کردند.

این کتاب نگاهی کل‌نگر به دوران دارد، نه صرفاً به اصلاحات مرکزی یا تحولات منطقه‌ای، بلکه علاقه‌مند به تحولات منطقه‌ای. در تعاملات آنها علی یایچی اوغلو با تکیه بر منابع آرشیوی اصلی، الگوهای کنش سیاسی - ایجاد و شکست ائتلاف ها، اشکال ساخت و از دست دادن قدرت، و بیان افکار عمومی را آشکار می کند. او در مقابله با فرضیات رایج، نشان می‌دهد که دگرگونی عثمانی در عصر انقلاب‌ها یک گذار خطی از نظم قدیم به جدید، از دولت غیرمتمرکز به متمرکز، از شرق به نهادهای غربی، یا از پیشامدرن به مدرن نبوده است. بلکه دوره‌ای فشرده از دگرگونی بود که راه‌های متقاطع و همچنین بن‌بست‌ها را در بر می‌گرفت که همگی مجموعه‌ای غنی از امکانات حکومتی را برای دنبال کردن، تفسیر مجدد، یا در نهایت فراموشی ارائه می‌داد.

Partners of the Empire offers a radical rethinking of the Ottoman Empire in the eighteenth and early nineteenth centuries. Over this unstable period, the Ottoman Empire faced political crises, institutional shakeups, and popular insurrections. It responded through various reform options and settlements. New institutional configurations emerged; constitutional texts were codified—and annulled. The empire became a political theater where different actors struggled, collaborated, and competed on conflicting agendas and opposing interests.

This book takes a holistic look at the era, interested not simply in central reforms or in regional developments, but in their interactions. Drawing on original archival sources, Ali Yaycioglu uncovers the patterns of political action—the making and unmaking of coalitions, forms of building and losing power, and expressions of public opinion. Countering common assumptions, he shows that the Ottoman transformation in the Age of Revolutions was not a linear transition from the old order to the new, from decentralized state to centralized, from Eastern to Western institutions, or from pre-modern to modern. Rather, it was a condensed period of transformation that counted many crossing paths, as well as dead-ends, all of which offered a rich repertoire of governing possibilities to be followed, reinterpreted, or ultimately forgotten.